Het leven is een cornetto: eerst de chocolade
Ik ben jarig vandaag! Een jaar ouder. Ja, leeftijd is een getal en blabla. Maar wel een getal dat je – in tegenstelling tot de cijfers op je bankrekening – liever zo laag mogelijk houdt. Ja, ik ben bang om ouder te worden. Niet per se voor het oplopende getal, maar meer voor de bijkomende complicaties. Ik ben nu vrij. Vrij met lichaam en geest. Vroeg of laat zal dat verdwijnen. Gezond zijn is, pessimistisch gezien, de langste weg naar de dood.
Als kind startte ik vaak aan de chocoladekant van een Cornetto. Daarna zoog ik het lekkende softijs op. Om er even later achter te komen dat ik beter bovenaan begonnen was. Zo zag ik het leven tot voor kort ook: onwetend begin je het met lekkerste gedeelte, waarna je – eenmaal volwassen – direct optimaal van de wegsmeltende (studie)jaren moet genieten en uiteindelijk alle tijd krijgt voor de overgebleven smakeloze koek. Een koek die steeds taaier wordt.
Ik heb totaal geen recht van klagen. I know. Toch leeft er nu al een generatie die niets weet van MSN, MMS en SMS. Geen idee heeft van krabbels en respect, laat staan van Hyves. Een chocoladegeneratie die wel de Cornetto, maar niet het Schatkistje kent (vies verrassingsijs dat je op Brain freeze-tempo ledigt). Een generatie die nog nooit een videoclip van the Black Eyed Peas of Gwen Stefani op TMF heeft gezien. Ja, wellicht via YouTube. Na het bekijken van een vlog. Waar deze knul dan weer geen ijs van gegeten heeft.
Over vijftig jaar is alles ontwikkeld of verdwenen. Snap ik niets van verhuizen naar Mars of een Google-hart. Wil ik er ook niets van weten.
Over vijftig jaar moet deze 73-jarige aan zijn kleinkinderen uitleggen wat Facebook is. Dat ‘opa op Sterrenstof van de Jeugd danste en naar een groot gebouw ging om zijn voedsel te kopen’. Net als mijn opa en oma spraken over Elvis of de verdwenen melkboer en kruidenier. Wellicht heb ik zelfs archiefbeelden nodig om aan te tonen dat ‘wij’ vroeger met blote handen een auto bestuurden, Griekenland en Europa geen verzonnen sprookjesnamen zijn en ziekmakende thee tijdens verjaardagen ‘gewoon op tafel stond’.
Over vijftig jaar is alles ontwikkeld of verdwenen. Snap ik niets van verhuizen naar Mars of een Google-hart. Wil ik er ook niets van weten. Ben daar dan te oud voor. Nu de vraag: is dit erg? Ik dacht van wel. Dacht dat ouder worden gegarandeerd stond voor achteruitgang. Stond voor pijntjes, saaiheid en verdriet. Deels klopt dat. Maar naast de omgeving, ontwikkelt ook mijn innerlijke ik. En dat mentale aspect wordt, juist door extra levensjaren, alleen maar rijker.
Ieder extra jaar is een reden tot vreugd. Tot bezinning.
De angst van ouder worden ligt voor mij in verantwoordelijkheden, lichamelijke afbraak en geestelijke beperktheid. Terwijl verantwoordelijkheden mij juist wijzer en zelfstandiger maken. Mij laten falen en leren. En ja, het omhulsel van de ziel gaat achteruit, maar dat komt omdat dat lichaam – als het goed is – een steeds sterkere geest moet dragen. Tegelijkertijd zag ik pas nog een 93-jarige breakdancen. Genoeg toekomstperspectief, ook op lichamelijk gebied.
Ieder extra jaar is een reden tot vreugd. Tot bezinning. Kijken wat je wilt en waar je staat. Dat zal namelijk altijd verder zijn dan vorig jaar. Zo bestond deze site op mijn vorige verjaardag nog niet. Net als het heerlijke filmpje van mijn 91-jarige opa. Hét voorbeeld van een schat(kistjes)hemeltjerijke geest. Een geest die niet terug wil naar het verleden, ‘omdat het leven niet beter kan dan hoe het nu gelopen is’. Grootvaders woorden. Al ben ik over 70 jaar maar een beetje zoals mijn opa. Hoe zalig zou dat zijn!
Ik eet trouwens nog steeds Cornetto’s. Tegenwoordig van boven naar onder. Leer elke dag bij. Hopelijk mijn hele leven lang.
Fijne verjaardag!
Geschreven door
Bas
