Help, mijn zus is ziek in haar hoofd

Borden, afstandsbedieningen en respectloze woorden

Ik heb twee oudere zussen. Het leeftijdsverschil tussen ons is zo groot dat we elkaar nooit snapten. Ik zat in een levensfase waar zij al overheen waren gegroeid en zij zaten in een levensfase waar ik alleen maar van kon dromen. Nu is het anders, nu zijn we alle drie volwassen. Soort van.

Mijn oudste zus kan zich namelijk nog steeds gedragen als een puber van 17 (ze is 28). Zodra iets niet goed gaat wordt ze boos, de soort boos waar ik vroeger bang van werd. Ze heeft namelijk borderline, iets waar we pas een paar jaar geleden achter zijn gekomen. Haar puberjaren waren een drama en ondanks dat ik de helft niet snapte, wist ik dat het niet oké was hoe boos ze soms kon doen en hoe bang ze mij kon maken.

Er werden met borden, afstandsbedieningen en respectloze woorden gegooid terwijl mijn ouders de scherven elke dag probeerden op te pakken om ons gezin bij elkaar te houden. Kleren werden op een agressieve manier in een weekendtas gegooid wanneer mijn zus voor de zoveelste keer besloot weg te lopen. Ze meende het nooit, haar gedrag, en kwam vaak na een dag weer terug. Maar toch zag ik elke keer weer een stukje moed afbreken bij mijn ouders terwijl ze de deur achter zich dichttrok.

Ik ben niet meer bang voor mijn zus

De poging

De ruzies, de nachten in het ziekenhuis, omdat ze weer eens te veel had gedronken en al het geschreeuw begonnen op een gegeven moment te wennen, ik was niet bang meer. Maar de angst die ik heb gevoeld toen ik mijn zus, lijkbleek, tussen twee ambulancebroeders zag zitten vergeet ik nooit meer.

Ik was samen met mijn ouders en mijn andere zus onderweg naar Bremen, omdat daar in die tijd een van de weinige Primark winkels te vinden was. Ik was 16 jaar, heel materialistisch ingesteld en er helemaal klaar voor om op te scheppen over mijn tripje naar de -nu uitgekotste- winkel. Onderweg kregen we een telefoontje, of we zo snel mogelijk de auto om konden draaien en terug naar huis konden komen. Er werd me niet verteld waarom en ik was de hele rit naar huis chagrijnig, totdat ik een ambulance op onze oprit zag staan.

Als je borderline hebt denk je heel erg in zwart of wit. Er is geen grijs, er is geen kleur. Je bent of héél blij of compleet het tegenovergestelde. Dat laatste was mijn zus toen ze besloot onze medicijnkast open te trekken en alles door te slikken met een glas water. Een paar uur later, nadat haar maag was leeggepompt en ze de dood was ontglipt, zat ze weer vrolijk aan de eettafel. Ze was zo blij dat ze nog leefde dat het haast niet meer opviel wat er eerder die dag was gebeurd.

Ik weet dat het nu veel beter gaat, dat ze weer aan een opleiding is begonnen, een leuke vriend heeft en een baan heeft gevonden waar ze van houdt. Toch blijft die angst. Ik ben niet meer bang voor mijn zus, maar wel voor wat er met haar kan gebeuren als ze weer door zo’n diep dal gaat.

Mijn zus hoopt, door haar verhaal via mij te delen, dat er meer openheid komt over dit soort onderwerpen. Als je rondloopt met suïcidale gedachten kan je anoniem contact opnemen met 113.nl.