Gor Khatchikyan: “Soms zeg ik tegen God 'Niet storen, ik ben even bezig!'”

Er is oorlog in Armenië, het land van Gor Khatchikyan. “Ik dacht dat ik goed was in crisismanagement, maar als het zo dichtbij komt... Ik hou zielsveel van Nederland, maar ik blijf Armeens. Ik merk dat ik niet het vermogen heb om dit te managen. Ik wil mijn volk, dat lijdt en opnieuw onder aanval is, helpen."

“De laatste weken heb ik vaker dat ik het eerder niet, dan wel weet. Als je emotioneel verlamd bent, weet je niet waar je moet beginnen. Het is een gevoel van onrecht, machteloosheid. Ik heb een paar keer apathisch voor me uit zitten staren. Maar ik voel ook de frustratie. Het afgelopen jaar stond elke journalist te springen om me te spreken. Ik had het voor het kiezen zeg maar. Maar als ik nu wil praten over wat er in Armenië gebeurt, dan wil men dat niet.” Wat doet hij met deze machteloosheid? “Uiteindelijk moet ik de grenzen van mijn kunnen en mijn beperkingen accepteren.”

Frustratie richting God

Hoewel Gor duidelijk aangeeft niet zonder God te willen en kunnen leven, heeft hij zo nu en dan wel een appeltje met Hem te schillen. “Het frustreert me dat Gideon samen met God het onmogelijke kon doen. En waarom kon Mozes het volk uit het machtige Egypte bevrijden en kan ik niet helpen? Het is een soort heilig ongenoegen dat ik voel. Een strijd, protest naar God toe: Heer, ik wil het ook kunnen! Omdat ik weet dat God dat kan met Zijn mensen. Ik weet dat God wonderen doet en ik geloof dat ook, dus ik wil geen genoegen nemen met mijn zielige kleine beetje hulp. Er moet veel meer kunnen, maar het lukt niet en ik weet niet waarom.”

Wil je weten waar Gor hoop uit put? 

Beeld: Ruben Timman