'God kon van mij een dikke middelvinger krijgen'

Eva zag Ikar in het begin helemaal niet zo zitten: “Alle meisjes op het kamp waren fan van hem, ik had daar gewoon niet zo zin in.” Toen ze bij elkaar in het groepje kwamen sloeg de vonk toch over: “Ikar is heel open, heel spontaan. Dat vond ik aantrekkelijk aan hem.” In een prachtig besneeuwd bos werd het dan eindelijke officieel. Ikar: “Het was helemaal niet zo romantisch, we vroeger elkaar gewoon of we met elkaar door wilden gaan, en dat wilden we allebei.” Eva en Ikar waren nog best wel jong, allebei 15. Eva’s ouders vonden dat nog wel een beetje te jong. “Wacht maar af tot jullie hem ontmoeten,” vertelde ze aan haar vader en moeder. Eva had gelijk, haar ouders waren gelijk weg van Ikar, en nog steeds. De grote afstand speelde ook een rol, Eva woonde in Gouda en Ikar in Heerhugowaard, twee uur met de trein. Ikar nam gelijk een baantje: “Ik wilde haar zo vaak mogelijk zien, en zonder geld kom je niet zo heel ver dan.” Ze spraken elkaar ook vaak over de telefoon of met Skype, maar dat is niet altijd even makkelijk. “Soms wil je elkaar gewoon even vasthouden,” vertelt Eva. 

Ik voelde mij constant verdrietig en snauwde mensen af van wie ik hield

Begin 2016 gaf Ikar aan dat hij niet zo lekker in zijn vel zat. Hij kreeg steeds minder zin om dingen te doen, lag soms hele dagen in bed. Eva: “Hij was daar heel eerlijk over, maar sprak nooit echt de woorden uit dat hij dacht dat hij depressief was.” Ikar: “Ik zat in de ontkenningsfase. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven.”  Na de zomer van 2016 zocht Ikar toch hulp, bij de GGZ. Het ging steeds slechter met hem: “Ik ging vier dagen achter elkaar niet naar school, voelde mij constant verdrietig en snauwde mensen af van wie ik hield.”   Ikar’s depressie had veel invloed op hun relatie. Eva: “Een relatie is geven en nemen, en op dat moment was ik alleen aan het geven en ik kreeg nooit iets terug. Dat was erg moeilijk.” Ikar wist op dat moment wel dat hij Eva niet veel kon bieden: “Maar ik had nergens zin in, zelfs niet om mijn best te doen voor Eva. Ik had er niet de energie voor. Ik voelde helemaal geen emoties meer. Had niet door dat er nog mensen waren die van mij hielden. Dat was best wel eenzaam voor mij, maar ook zwaar voor Eva en mijn ouders, want zij hielden natuurlijk nog heel veel van mij.” 

Ik werd boos op hem, maar hij kon er niets aan doen

Eva vond het moeilijk om om te gaan met de depressie van haar vriendje. “Ik werd ook meegesleurd in zijn depressie, lag soms ook dagen in bed. Soms werd hij heel boos op mij en dan werd ik boos op hem. Eigenlijk kon hij er niets aan doen, maar toch.” De vader van Ikar is chronisch depressief en zijn moeder heeft Eva erg geholpen. Zij zag dat het steeds minder ging met haar ‘schoondochter’. Dankzij een tip van haar heeft Eva een cursus gedaan om te leren hoe ze om moest gaan met mensen met depressie. Daar heeft ze veel van geleerd: “Het is zo makkelijk om jezelf weg te cijferen, maar het is juist belangrijk dat je ook aan jezelf blijft denken.” Ze leerde ook dat het goed is om telkens diegene weer mee te vragen om iets te doen. “Ik gaf Ikar dan de ruimte om nee te zeggen. Als hij nee zei was dat helemaal niet erg, maar de volgende week vroeg ik het weer.” Ikar beaamt dat dit heel belangrijk voor hem is geweest: “Soms voelde ik mij zo eenzaam en had ik het gevoel dat niemand om mij gaf. Het gaf mij veel kracht dat zij zo liet blijken dat ze er voor mij was en dat ze nog leuke dingen met mij wilde doen.”

God, waarom moet het zo moeilijk, kan het niet makkelijker? 

In die periode had Ikar het moeilijk met het geloof: “God kon van mij een dikke middelvinger krijgen. Ik begreep gewoon niet waarom dit mij moest overkomen.” Eva snapt de twijfels en de frustratie van haar vriendje, maar had ook steun aan het geloof: “Natuurlijk dacht ik weleens: God, waarom moet het zo moeilijk, kan het niet wat makkelijker?” Nu het beter gaat met Ikar zien ze beide in dat God er wel was voor ze. Ikar: “In die tijd zag ik het niet, maar God was er voor mij in de mensen die mij hielpen. In Eva en mijn ouders.” Eva: “Jezus zegt uiteindelijk ook dat je soms jezelf aan de kant zet om anderen te helpen. Dat heb ik gedaan voor hem.” Ikar klimt steeds meer uit het dal en kan steeds meer teruggeven in hun relatie: “Ik heb weer zin om dingen met haar te doen, ik kan weer echt naar haar luisteren. Ik ben ontzettend dankbaar voor wat ze gedaan heeft voor mij in de tijd dat ik haar niets te bieden had. Nu is het tijd dat ik mij inzet voor haar.”  Heb jij een romantisch verhaal dat je met ons wilt delen? Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl of WhatsApp naar het nummer 0683673700.