Gerben: 'Hou gewoon even je bek dicht!'
Mijn hoofd draait overuren: ‘Appjes checken tijdens het ontbijt, fietsend een nieuwe jas bestellen en in de trein insta bijwerken.' Ondertussen vraag ik mijzelf continu af: 'Waarom voel ik zoveel onrust? Waarom is mijn leven een puinhoop? Én waar de f*ck is God dan?’
Een paar dagen later zit ik in het vliegtuig (shame on me), een 2,5 uur durende vlucht naar Barcelona. Een vakantie om alles in mijn hoofd op een rijtje te krijgen. Doel van de reis: rust. Op 10.000 meter hoogte verveel ik mij kapot. Wat ga ik 2,5 uur lang doen zonder ook maar één streepje verbinding? Als je nu al denkt: ‘triest’. Wacht maar... Tot mijn verbazing zie ik dat ik WiFi kan kopen in het vliegtuig. Drie keer raden wie nu voor acht euro aan het Tik-Tokken is?🙈
Waarom kan ik niet gewoon 2,5 uur niets doen? Gewoon even met mijn kop uit een raampje staren? Kennelijk is mijn brein, lichaam en ziel zó verrot, dat ik iedere kans voor afleiding gretig aanpak.
Kennelijk is mijn brein, lichaam en ziel zó verrot
Ik ben niet de enige met dit probleem.🚨Geen zin om geconfronteerd te worden? Haak gerust af. Vóór 2000 was onze gemiddelde spanningsboog: twaalf seconden. Nu pak ‘m beet 25 jaar later is die nog maar… acht seconden. Ter vergelijking: de spanningsboog van een goudvis is… negen seconden. Hate to break it to you: maar je concentratie-vermogen is slechter dan dat van een goudvis.
je concentratie-vermogen is slechter dan dat van een goudvis.
Vind je het gek dat ik zo onrustig ben? Dat mijn kop één grote chaos is? Dat ik God he-le-maal kwijt ben? Ik leid mezelf continu af van wat ik echt voel: hoe kan ik dan ooit rust vinden? Ik moet eigenlijk even mijn bek houden. Gewoon een paar minuten stil zijn. Helemaal niets. Geen podcast. Geen muziek. Geen meningen. Geen advies. Alleen ik en de stilte.
Daar zit ik dan, een paar dagen later, uitkijkend over het schitter-magische Barcelona. Even besluit ik mijn telefoon aan de kant te schuiven. Normaal geef ik dat al op na acht seconden. Nu zet ik door. Plotseling komt al mijn gevoel binnen… Al mijn boosheid, al mijn dankbaarheid, al mijn verdriet, al mijn geluk, al mijn zorgen, al mijn hoop. Daar in de stilte voel ik mezelf, voel ik God. Rust. En dat… door gewoon heel even mijn bek te houden.
Goudvis, eat your heart out… ik kan het dus wel.
Geschreven door
Gerben
