Gerben: 'Sorry aan mijn ex'
Sorry dat ik je dit niet persoonlijk vertel. Sorry dat hier een column voor nodig is. Sorry dat ik zo’n enorme zwakkeling ben. Tuurlijk, hoe oud was ik? Nog geen zeventien? Ho, stop, daar ga ik weer, op zoek naar een zwak excuus.
Ik weet niet eens of jij - mijn ex - last had van mijn kusjes op je wang. Van mijn handen die op plekken kwamen die ze nog nooit gevoeld hadden. Had je last van mijn hitsige puberbrein? Ik weet het niet. Ik heb het namelijk nooit gevraagd. Nooit vroeg ik: hé vind jij het oké als ik je aanraak? In my defense: moet dat dan als je in een relatie zit? Ik had op dat moment geen enkel idee. Ik denk niet dat ik iets strafbaars heb gedaan, maar wellicht heb jij je wel compleet onveilig gevoeld.
Ik dacht dat je het fijn vond. Maar vond je dat eigenlijk wel? We hebben daar nooit over gepraat. Weer voer ik dit gesprek alleen met mezelf. Omdat ik een watje ben. Doodsbang om erachter te komen dat ik je beschadigd heb. Bang om erachter te komen dat ik de persoon ben die ik nooit wilde worden. Bang om erachter te komen dat ik de reden ben dat jij nu misschien in therapie zit.
In mijn gedachten heb ik al honderd keer sorry gezegd. Maar toch lukt het fysiek niet om het mijn strot uit te krijgen. Bang dat ik een wond openhaal, die er misschien niet eens is. Wat ik diep van binnen nog het engste vind: hoe kijken jij en anderen nu naar mij? Word ik gecanceld als ik over je grens ben gegaan? Jep, egoïstisch I know. Sorry.
Sorry dat ik gewoon maar wat deed. Dat ik er maar vanuit ging dat jij hetzelfde wilde als ik. Sorry voor het niet respecteren van jouw onuitgesproken grenzen. Sorry voor dit slappe excuus.
Sorry voor het niet weten of ik sorry moet zeggen. Dat is niet jouw schuld.
Dit advies is voor de Gerben van zeventien: praat, vraag, communiceer, leer, bid en respecteer. Was er toen maar iemand die dat tegen mij had gezegd…
Geschreven door
Gerben
