Gebedsgenezing op straat: “Het is vast een sekte..!”

“We gaan een video maken over gebedsgenezing op straat.” Deze mededeling bracht me terug naar een tienerkamp van de kerk. Een vriendinnetje van mij had haar enkel zwaar gekneusd. Samen met een tienerleider legden we handen op haar ingezwachtelde voet en begonnen te bidden. Een simpel gebed: “God, wilt u de pijn wegnemen?” Na een tijdje begon dit vriendinnetje enthousiast te praten: “Het wordt helemaal warm! En de pijn trekt weg!” Na een rondedansje zonder krukken, dankten we God. Het was voor mij een bewijs dat God nog steeds geneest.

De straat op

Dus toen de vraag kwam of ik met Samuël en Jelthe de straat op wilde om te bidden voor genezing, kwam deze herinnering weer boven. Het grote verschil: nu zou het in het ‘wild’ plaatsvinden, met onbekende mensen en een wereld aan sceptische toeschouwers. Dat vond ik best een beetje spannend.

Na onze ontmoeting in Amersfoort, stelde Samuël voor om eerst met elkaar te bidden. In een kringetje, handen vast. Tussen de gebeden door hoorde ik voorbijgangers dingen naar elkaar fluisteren. “Het is vast een sekte..!” Het werd voor mij snel duidelijk: deze jongens kozen niet voor de gemakkelijkste, onopvallende route. Na het gebed gingen we op pad. Verschillende mensen werden aangesproken met de vraag: “Heeft u ergens pijn in uw lichaam? Nek- of rugklachten? Een blessure? Hoe zijn de knieën?”

Reactie

Bij sommige mensen leek ik wat weerstand te proeven. Alsof ze met een straatverkoper te maken hadden en snel weer door wilden. Iets wat ik wel kon begrijpen. Lichamelijke klachten worden over het algemeen gezien als privé. Daar praat je niet zomaar over en al helemaal niet met een vreemde op straat. Maar ik wist dat Samuël en Jelthe er met de beste bedoelingen naar vroegen. Want hoe vet zou het zijn als God de klachten zou wegnemen? Of nog beter: als de mensen op straat Hem zouden leren kennen?

We hebben niemand zien opstaan uit een rolstoel of het leven terug zien komen in blinde ogen. (Benieuwd wat er wél is gebeurd? Check de video!) Toch raakten Samuël en Jelthe niet ontmoedigd en daar heb ik veel respect voor. Ze vertrouwden erop dat God hoe dan ook iets had gedaan: een aanraking, een zaadje van hoop, een gedachte over de zin van het leven, liefde… Hoe mooi is de wereld als we allemaal iets uitdelen van de rijkdom en hoop die we door onze hemelse Vader hebben? Of je dat nou doet door genezing op straat, een goed gesprek met je moeder of een glimlach naar de buschauffeur… Ik geloof dat God in de kleinste dingen door ons heen wil werken.