GASTCOLUMN: Zoekt en gij zult vinden
“Een Soja Spicy Chai graag,” zegt het meisje dat er in mijn ogen niet veel ouder uitziet dan veertien. Terwijl ik het drankje klaarmaak begint haar schoolvriendje, die onmogelijk ouder kan zijn dan twaalf, met een bevlogen betoog over het feit dat juist voor sojamelk de bossen in het Amazone-gebied geslachtofferd worden.
De koffiezaak waar ik sinds kort werk krijgt dagelijks veel scholieren op bezoek. Ze bestellen er hun espresso’s en latte machiatto’s met hazelnoot zonder schaamte. Oud-Zuid is natuurlijk altijd al een bijzonder stukje Amsterdam geweest en het valt me op dat ik de bijbehorende stereotypes uitvergroot terugzie in deze jongelui. Eerst is daar bij mij dan vaak de oprechte verbazing, gevolgd door een onbestemd, ongemakkelijk of zelfs veroordelend gevoel en tenslotte probeer ik er om te glimlachen en terug te denken aan hoe ik zo’n tien jaar geleden in het leven stond. Hoorde je toen ook niet vooral mijn ouders praten als je een gesprek met me aanging als tiener? En is dat eigenlijk veranderd nu ik volwassen ben en sinds vijf jaar in Amsterdam woon? Ik mag inmiddels zelf een groep tieners leiden in de kerk. Heerlijke kids, onbevangen, speels en opnieuw herken ik veel van mezelf in hen. Soms met uitspraken die veel te wijs zijn voor hun nog jonge leeftijd, dan weer met een kijk op het leven die zo eenvoudig is dat je er zonder nadenken tien jaar levenservaring voor op zou geven. Is hun geloof in God oprechter of is deze alleen minder gefundeerd en naïever? Het mooie van Amsterdam vind ik de diversiteit aan mensen van alle rangen, standen en leeftijden. Het liefst onderzoek ik elk subcultuurtje en volg ik de ontwikkeling die mensen binnen zo’n groep doormaken van geboorte tot sterfdag. Er liggen veel kansen om nieuwe avonturen te beleven met mensen die ik in mijn geboorteplaats nooit zou hebben ontmoet. Ik denk dat deze vrijheid en het verlangen om mensen in hun verschillende leefomgevingen te bestuderen er ook voor gezorgd heeft dat ik nu drie verschillende kerken bezoek, drie baantjes heb, daarnaast voor mezelf ben begonnen, met iedereen koffie wil drinken en ook in het zoeken van een vriendin alle opties open hou en af wil wegen. Misschien heeft deze stad met zijn verscheidenheid mij ook verscheiden gemaakt. De eenvoud van mijn geloof en het simpel navolgen van mijn ouders op jongere leeftijd heeft plaatsgemaakt voor een zelfstandige zoektocht die soms vooral lijkt op een struikelpartij met meer vragen dan antwoorden. De toename aan mogelijkheden in Amsterdam lijkt kiezen nog moeilijker te maken. Overal gebeurt iets, iedereen onderneemt iets, alle smaken kun je uitproberen, het verhaal van de een is nog spectaculairder dan dat van de ander. Ik wil zelf ook nét zo bijzonder en veelzijdig zijn maar dan moet ik dus wel eerst alles onderzocht en meegemaakt hebben. Pff.. hoe gaat dat me ooit lukken als er zoveel te ontdekken valt?? “Wil je zelf nog koffie?” onderbreekt de bedrijfsleider mijn gedachten plotseling. Ik reageer bevestigend. “Welke?” Een zwarte. Een gewone, doodnormale, zwarte koffie alsjeblieft!
