GASTCOLUMN: Wacht nog maar even, Jezus

Nee, ik houd meer van de zomer: lekker zonder jas de deur uit en tot ‘s avonds laat gezellig met vrienden een drankje doen in de tuin. Man, wat kan ik daar naar uitkijken! De wintermaanden zijn altijd even doorkomen, maar daardoor waardeer ik de zomer ook weer een stukje meer.

Soms voel ik mij wel eens schuldig. Het lijkt wel alsof ik meer uitkijk naar de komende zomervakantie dan naar de terugkomst van Jezus. Dan kan ik zo druk bezig zijn met dingen in het hier en nu, zoals het halen van mijn scriptie, het vinden van een stage en nadenken over wat ik daarna wil met mijn leven, dat ik helemaal vergeet dat dit leven maar tijdelijk is. Dat hierna nog een leven op mij wacht wat oneindig is en nog mooier dan elke fijne zomer die ik hier ooit had.

Een gouden stad, iedereen gekleed in schitterend wit en mensen die de hele dag God aanbidden.

Ik zou graag willen dat ik wat vaker met dat andere leven bezig zou zijn. Ik probeer mijzelf weleens een voorstelling te maken van hoe dat leven eruit zal zien. Een gouden stad, iedereen gekleed in schitterend wit en mensen die de hele dag God aanbidden. Het klinkt best tof, maar omdat het zo moeilijk voor te stellen is, merk ik dat ik er moeilijk warm voor draai. Dan hoop ik stiekem dat het nog even duurt, dat het na komende zomer is, na die geplande vakantie naar Egypte. Na die bruiloft van die vriend die gaat trouwen, of na die diploma-uitreiking waar ik nu al zin in heb.

Maar soms slaat het ook opeens om, als er in de kerk bijvoorbeeld wordt verteld dat er iemand kanker heeft, of wanneer ik de tv aanzet en berichten over honger en oorlog mijn huiskamer weer binnendruppelen. Op dat soort momenten kan ik sterk naar de hemel verlangen, een verlangen naar een nieuw begin, een perfecte start voor allemaal imperfecte mensen zoals jij en ik. Een eeuwige zomer die nooit meer zal overgaan in een winter, omdat we ons elke dag mogen warmen aan Gods eeuwige liefde.

Lees nu: Ik heb God alleen nodig als het slecht gaat