GASTCOLUMN: Waarom voel ik God niet?
“Ik heb God van heel dichtbij ervaren” of “Ik wandel met God”, wat ben ik jaloers geweest op mensen die dit kunnen zeggen. Ik heb hard gebeden voor een ervaring met God en wat ben ik boos op mij zelf geweest, omdat ik God niet voelde.
Ieder jaar ga ik naar een internationale jongerenconferentie in Duitsland en op die conferentie hoorde ik vaak getuigenissen van mensen die een persoonlijke ervaring hebben gehad met God. Wanneer ik dan naar mijzelf keek, merkte ik dat ik nog nooit zo’n ervaring had gehad en er ontstond onzekerheid in mij. “Bid ik hard genoeg?”, “Ziet God mij?”, ‘”Is dit mijn fout?” Allemaal gedachten die zich in mijn hoofd nestelden en langzaam begon ik mijzelf te zien als een christen die faalde op alle mogelijke vlakken.
Ieder jaar ging ik weg met hetzelfde gevoel van falen.
Het voelde alsof God heel erg ver bij mij vandaan was, alsof Hij zijn rug naar mij toe had gekeerd en ik dacht dat ik het niet verdiende om dicht bij God te zijn. Ieder jaar ging ik weer terug naar de conferentie met een nieuwe hoop op verandering en ieder jaar ging ik ook weer weg met het zelfde gevoel van falen en heimwee naar iets dat ik nog nooit had gevoeld. Dit gevoel drong uiteindelijk ook door in mijn dagelijkse geloofsleven.
Vrijwilliger
Toen ik achttien was, besloot ik om als vrijwilliger naar deze conferentie te gaan. Ik was gestopt met vechten om Gods aanwezigheid te voelen en ik hoopte anderen wel te kunnen helpen om dicht bij God te komen. Een ervaring met God had ik dus al opgegeven en ik zat vast in mijn eigen sleur van gedachtes en zelfverwijten.
Dit veranderde toen ik tijdens een gebedsshift mijn gebed aan het opschrijven was. Ik schreef een gebed op voor alle jongeren die hier op deze conferentie kwamen en die opzoek waren naar God. Ik bad of God ze wilde helpen inzien dat Hij bij hen was ook al voelden ze dat niet. Ik vroeg God of Hij hen wilde laten zien dat Hij hen draagt als het niet meer gaat en dat Hij naar hen omziet ook als zij het gevoel hebben dat er geen hoop meer is. En plotseling merkte ik dat het gebed ook voor mij was.
Bevrijd
Ik vond dit zo’n mooie realisatie: ik kon in vol vertrouwen bidden voor een ander, terwijl ik mijzelf eigenlijk vergat. Op dat moment voelde het alsof ik bevrijd werd van mijn eigen strijd en God gebruikte juist het moment dat ik zelf was gestopt met vechten om mij te laten zien dat ik mag vertrouwen op Zijn aanwezigheid. Ik mag de strijd stoppen en in vertrouwen mag ik weten dat Hij bij mij is, mij draagt als dat nodig is en mij ziet als ik mij alleen voel. Wat een bevrijding!
TEKST: Hilke van den Born
