GASTCOLUMN: Vuurtje
Een week geleden vierden we Pasen. Wacht... nog maar een week geleden?! Voor mij lijkt er alweer een maand voorbij. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn dagen, weken en maanden lijken om te vliegen. Ik knipper met mijn ogen en hoppa: er is weer een week om.
Nu ik eraan terugdenk, kan ik het wel weer terughalen, Pasen. Ik ging naar een dienst, een heerlijke, feestelijke en enthousiaste samenkomst. Ik zie mezelf weer zitten: in een bomvolle kerk waar ik vol verwachting luisterde en meezong met de halleluja's. Wat voelde ik me vrij toen ik het gebouw weer verliet. Jezus is opgestaan!
En nu? Ik ben amper een week verder en alleen vaag in mijn herinnering hoor ik het zingen nog. Ik ben weer druk met allerlei dingen, mijn hoofd zit vol met gedachten, activiteiten, bezigheden. Jezus is opgestaan? O ja, dat was een mooi feest inderdaad...
Ik baal ervan. Waarom kan ik niet bewuster met God leven? Met Pasen heb ik even een mooi moment en een tijdje later ben ik weer druk met mijn eigen zaken. Ik raak in een sleur en vergeet God daarbij zo snel...
Ik zie mijzelf staan tussen de leerlingen van Jezus, vlak nadat hun Rabbi de dood heeft overwonnen. Drie jaar hebben ze achter Hem aan gehobbeld en de meest bijzondere dingen meegemaakt, met als verschrikkelijk dieptepunt Jezus' sterven en als ongelooflijk hoogtepunt Zijn opstanding uit de dood.
En nu? Ze staan bij het meer, kijken elkaar aan en Petrus zegt: 'Nou, zullen we maar weer gaan vissen?' 'Wij gaan met je mee,' zegt de rest (Johannes 21:3).
En ook ik antwoord: 'Ja, prima' en stort mij op mijn taak.
Maar plotseling staat Jezus daar aan de kant. Hij zwaait naar ons vanaf het strand. En hij maakt een vuurtje en nodigt ons uit om te komen zitten.
Rustig zit ik daar, bij het vuur, kauwend op mijn visje. Ik luister naar Jezus' stem, leeg mijzelf en laat me vullen door Hem. Ik staar in de vlammen en bid dat Hij het vuur in mij weer wil laten oplaaien. Want zelf blijk ik niet zo behendig te zijn in vuurtjes onderhouden.
Een aanrader: regelmatig gaan zitten bij Jezus' kampvuur. Ik denk dat ik het vaker ga doen.
Marieke Veening (21) studeert Godsdienst Pastoraal Werk, zit vanwege een lichamelijke beperking in een rolstoel en bekijkt dingen graag op een positieve manier.
