GASTCOLUMN: Toekijkende mensen? Bah!
“We moeten er niet meer omheen draaien: volgens 1 Johannes 2 vers 22 bent u gewoon de antichrist.” Vrouw, middelbare leeftijd, wollen trui met capuchon en een stekelig blonde coupe. Ze staat bij de microfoon in het gangpad en heeft een A4’tje in haar hand. De zaal reageert eigenlijk nauwelijks op haar radicale aanval richting de man op het podium. Dat maakt me bang. Is iedereen het echt met haar eens?
Je vraagt je af of het voorgaande daadwerkelijk plaats heeft gevonden, ik ook. Ik knipper een paar keer en draai mijn hoofd langzaam naar mijn buurman. Langzaam, want ik ben bang dat mensen mijn gezicht zien die ik van verbazing niet meer onder controle heb. Mijn buurman kijkt terug. Ik blijk niet de enige van wie de onderkaak net op schoot is beland. We hebben elkaar zojuist bevestigd: dit is echt gebeurd.
We zijn in een schattig kerkje op een koude maandagavond, het zit propvol. Er zou zich een debat af moeten spelen over ‘de bedreigde kerk in het Midden-Oosten’. We hebben het alleen veel te druk met onze eigen angsten, hier en nu. Naast de vele geïnteresseerde en/of bange christenen zijn Gert-Jan Segers (ChristenUnie) en jongerenimam (geestelijk leider binnen de Islam) Yassin Elforkani te gast.
De laatstgenoemde is dus zojuist ‘de antichrist’ genoemd. Ook de debatleider is duidelijk niet voorbereid op de ‘kennis’ van deze mevrouw en probeert zijn rol wat ongemakkelijk weer op te pakken: “Oké, en uh… wat is precies de vraag?” De vrouw kijkt op haar papiertje, ze had geen vraag genoteerd. Ze had alleen antwoorden. Haar waarheid vertelde haar dat een hand schudden onmogelijk is.
Thuisgekomen probeer ik dit allemaal te plaatsen. Er stond daar een andersdenkende in het hol van de leeuw. Hij zocht toenadering, hij stak zijn hand uit. De hand wordt gepakt. Niet om te schudden, maar om even daarna verslonden achter gelaten te worden. De verbitterdheid die ik soms merk, kan ik niet rijmen met het liefdevolle evangelie. Er wordt toegekeken. Is iedereen het echt met haar eens?
Toekijkende mensen. Ken je die frustratie? Dat niemand ingrijpt. Je verliest hoop in de mensheid, want ‘bah, bah, bah, ik ben boos’. Ondertussen vecht de nederige man niet eens terug, hij laat het gebeuren. Hij kan weglopen, maar doet dat niet. Het lijkt verdacht veel op een wel heel bekend verhaal. En pas nu realiseer ik me: wat deed ik zelf?
Dit is niet een verhaal over een koude maandagavond in een kerk, of een jongerenimam en zelfs niet over een stekelige mevrouw. Dit gaat over jou en mij. Gelukkig krijgen we een tweede kans. Kijk ik hoofdschuddend toe of schud ik de andere hand in liefde?
Levi van der Beek (23) woont in Wageningen en is een duizendpoot. Na heel wat omzwervingen is hij beland op de journalistiek-opleiding op de CHE. Hij schrijft iedere twee weken een column voor BEAM.
