GASTCOLUMN: Stretchen en examenstressen
Of ik een column wilde schrijven over spanning. De ironie kon ik bijna proeven, gezien ik, op het moment dat jullie dit lezen, tot over mijn oren in de boeken zit. De afgelopen drie weken heb mij begeven in een omvangrijk doolhof, gevuld met logaritmen, kenmerkende aspecten en aardplaten. Ja, de meest angstaanjagende tijd voor middelbare scholieren is weer aangebroken, omschreven in één vies woord komt dit neer op: examenstress.
Onderhand loopt mijn hoofd over van kunststromingen eindigend op -isme (geloof me, dat zijn er veel), is mijn meest bezochte website niet Netflix maar Examenblad, is mijn hand 24/7 blauw van het schrijven en ben ik zo zat van Nederlandse teksten over privacy en filosofie dat mijn hoofd, net als die bloedirritante teksten, ook uiteen begint te zetten. Mijn bureau overigens ook, aangezien zij overloopt van examenbundels en woordenboeken, afgewisseld met bananenschillen en lege koffiebekers.
Zo, tot zover mijn gedetailleerde beschrijving van de huidige situatie in mijn kamer. Verder zeuren zal ik niet, gezien het feit dat er nog zo’n grofweg 200.000 andere scholieren rondlopen zoals ik. Met een hoofd in de vorm van een Van Dale-woordenboek, dat, net als het mijne, overloopt van de stress. Dat is ook niet vreemd, als je drie weken lang net zo hard moet werken als alle afgelopen jaren bij elkaar. Het draait nu allemaal om presteren en, opvolgend daarop, slagen. Nu ik dit zo opschrijf, voel ik hoe de spanning mij bekruipt en zich nestelt tussen mijn schouderbladen waar al een irritante, weeïge pijn op komt zetten.
Ik heb het niet voor niets geschopt tot het examenjaar, toch?
Door middel van spanning en stress kun je jezelf helemaal gek maken. Vaak zonder reden, want, je hebt het niet voor niets geschopt tot het examenjaar, toch? Dat zeg ik constant tegen mezelf, terwijl ik mijn benen nogmaals uitstrek in een ingewikkelde pilates-pose. En ja, pilates helpt, je ontspant je spieren ermee. (Hierbij zeg ik niet dat het er ook goed uitziet, want ik ben gezegend met geen enkel greintje lenigheid in mijn botten.)
Stress is je vriend
Stress is zowel je vijand als je beste vriend, het stelt namelijk ook je hersenen op scherp. Echter heb ik wel het idee dat de vele, stressvolle uren gespendeerd aan wiskunde ervoor hebben gezorgd dat al mijn zweverige, creatieve hersenspinsels gevijzeld zijn door differentialen en algebra. Maar dat moet ik dan maar op de koop toe nemen.
Laat je niet gek maken door stress, je komt er geen steek verder mee. Je kunt het echt wel, anders was je niet gekomen waar je nu bent. En zo niet, dan zijn er altijd nog betere dingen in het leven dan dat felbegeerde papiertje. Zoals koffie en boeken. Pilates en de zee. En de zomervakantie waarin je hele dagen kunt besteden aan het aanbidden van de zon, met als enige doel, het ontwijken van tanlines. Zoals ik op dit moment de postmodernistische beeldende kunst ontwijk. Succes allemaal, eet bananen en doe pilates. En denk aan de zomer.
Geschreven door
Mattanja
