GASTCOLUMN: Opschudding
Ik zit naar mijn scherm te staren. De cursor knippert hinderlijk en mijn document blijft angstvallig leeg. Net als mijn hoofd. Waar blijft de inspiratie?
"Frustratie alom. Moet ik een column schrijven, komt er niks. Mijn leven is gewoon een beetje saai op het moment. Druk met afstuderen, onderzoek doen, typen typen typen. Superleuk...
Terwijl ik zit te mopperen, zegt mijn broertje: "Zullen we anders een stukje rijden?" Hij heeft net zijn rijbewijs gehaald en vindt het geweldig om nu regelmatig (lees: elke dag) even een ritje te maken. Dus stapt hij dagelijks met mijn vader in zijn auto om even te toeren.
Of ik deze keer mee wil? Nou, ok茅.
M'n vader tilt me de auto in en ge茂nstalleerd tussen een berg kussens ben ik klaar om te gaan. Off we go! Broertjelief rijdt de straat uit en trapt enthousiast het gaspedaal in. "Wow!" roep ik van schrik uit. Dat vindt de jongeman met zonnebril achter het stuur natuurlijk wel mooi, dus doet hij het lekker nog een paar keer. Het wordt een autoritje met veel gelach, wow!'s en aah!'s. Ik kijk om me heen en geniet van het zonnetje dat schijnt, de fietsers die we inhalen en de grote glimlach op mijn broertjes gezicht.
Na twintig machtig mooie minuten rijden we rustig onze straat weer in.
Ik zit weer achter mijn beeldscherm en glimlach. Ja, het leven is soms een beetje saai. Gelukkig zijn er grote kleine broers die de boel dan even kunnen opschudden.
Marieke Veening (21) studeert Godsdienst Pastoraal Werk, zit vanwege een lichamelijke beperking in een rolstoel en bekijkt dingen graag op een positieve manier. Lees hier meer gastcolumns van Marieke.
