GASTCOLUMN: Ik weet dat Jezus van mij houdt, maar durf het niet aan te nemen
Met mijn armen over elkaar en mijn hoofd lichtjes opgeheven, keek ik naar onze juf die voor de klas stond. Zonnestralen vielen naar binnen en de vogels floten hun lenteliedjes. Ze had een stapel vast, het waren onze gedichten voor de Dodenherdenking. In de klas wachtte iedereen nieuwsgierig af; slechts drie van ons zouden hun gedicht mogen voordragen. De juf stond op het punt de namen van de winnaars voor te lezen. Mijn ogen dwaalden langs de geconcentreerde gezichten, benieuwd wie de gelukkigen waren. Toen ik mijn naam hoorde, stond de wereld even stil. Ik voelde mijn wangen warm worden en sloeg mijn ogen op; dit had ik niet zien aankomen.
Trots en schaamte overvielen mij tegelijkertijd. Natuurlijk was ik blij, maar het voelde ook kwetsbaar. De juf lachte naar me en vroeg of ik het gedicht zelf zou willen voorlezen op de herdenking. Ik schudde mijn hoofd, liever niet. Ze zei dat ik er nog maar over na moest denken en dat deed ik. Mijn ouders probeerden me te overtuigen, zo’n kans zou ik niet nog een keer krijgen. En ze hadden gelijk.
Faalangst
Toch stond ik die Dodenherdenking niet op het podium, omdat mijn faalangst te groot was. En nu, zo’n zes levensjaren verder, besef ik me dat ik wel meer kansen heb laten liggen. Vrijheid is niet alleen een kwestie van mogelijkheden. Het is iets waar je voor moet vechten. Ik heb geleerd dat we als mensen snel gevangen raken. Verstrikt; zoals een vogel in een net, een vlieg in het web van een spin. Verslaving, angst, perfectionisme, eenzaamheid, ziekte, zorgen. Het zijn dingen die zwaar op ons drukken en die ons belemmeren om écht vrij te zijn.
Wandelen in de vrijheid is niet hetzelfde als wegvliegen uit een geopende kooi.
En dan zijn er nog die vreselijke stemmen die ons influisteren dat we niks waard zijn en nooit iets zullen bereiken. Ik hoop oprecht dat je ze niet herkent, maar helaas worstelen velen van ons hiermee. Ik ook.
Diep vanbinnen weet ik dat Jezus van mij houdt, dat Hij vrijwillig slaaf werd voor mijn vrijheid. En toch, toch vind ik het ontzettend eng om me kwetsbaar op te stellen. Ik vind fouten maken beangstigend en krijg vaak de indruk dat ik ‘er niet bij hoor’. Maakt dit mij een mindere christen, een slechter persoon?
Nee, ik geloof van niet. Maar één ding weet ik zeker: Jezus wil niets liever dan dat we vrij zijn. Hij veroordeelt ons niet, maar accepteert ons zoals we zijn. Hij kijkt niet op ons neer, maar ziet ons als volwaardige zoons en dochters.
Neemt niet weg dat dit moeilijk te omarmen is. Wandelen in de vrijheid is niet hetzelfde als wegvliegen uit een geopende kooi. Het kan inderdaad voelen als een worsteling om los te komen uit een web van leugens, een net van teleurstellingen. En dat mag.
Die vrijheid heb je.
TEKST: SARA HERTOG
