GASTCOLUMN: Ik pest kassières
Er zijn dagen dat het me niet zo goed gaat. Het voelt dan niet altijd alsof God dichtbij is, en nog vaker word ik geconfronteerd met het gevoel dat ik geen perfect mens ben. Ik doe heus wel mijn best om goede dingen te doen hoor, maar soms word ik heel erg geconfronteerd met de dingen die ik fout doe in mijn leven.
Ik speel soms vals bij allerlei soorten spelletjes als niemand kijkt. Ik heb ontzettend hard lopen huilen bij sommige Pixarfilms, en ik ben een man van bijna twintig. Ik pest kassières.
Dat laatste moet ik misschien even uitleggen. Ik heb namelijk vroeger ook in een supermarkt gewerkt, en als supermarktmedewerker vergeet je bijna altijd dat je een naambordje draagt.
Dat is een gelegenheid die je heel mooi uit kan buiten.
Voordat ik naar de kassa loop om mijn spullen af te rekenen lees ik snel de naam van het slachtoffe… pardon, de kassière, en kijk diegene dan aan met een blik van herkenning.
''Hey Iris (of Samantha, Wendy of hoe diegene ook heet)! Wat lang geleden, ken je me nog? Van de basisschool!''
Je kijkt ervan op hoeveel mensen doen alsof ze je herkennen. Niemand heeft zin in een awkward situatie. Nadat ik eventjes 'herinneringen' heb opgehaald van vroeger loop ik stiekem in mezelf grinnikend weg. Weer gelukt.
Het is ontzettend flauw, ik weet het, maar het was lange tijd leuk. Inmiddels doe ik dit niet meer. Het voelde niet zo netjes om te doen, en bovendien sloeg de grap een keer keihard terug:
''Hey Loïs! Wat lang geleden, ken je me nog? Van de basisschool!''
''Hoi Thom! Doe je de groeten aan je zusjes?"
- slik -
Het bleek dat dit kassameisje me nog kende. Van de basisschool. Ze had bij één van mijn zusjes in de klas gezeten.
Het is een ontzettend vreemd gevoel als iemand die ver weg lijkt ineens je naam kent. Het lijkt bijna op mijn geloofsleven. Echt waar. Ik heb momenten in mijn leven gehad waarop God voor mij heel ver weg was. Die momenten gingen altijd gepaard met het gevoel dat ik niet goed genoeg was.
Maar op de meeste momenten is mijn geloofsleven iets moois, waar God bij betrokken is. Hij is degene die me leert dat het oké is om te huilen bij tekenfilms en dat het niet zo netjes is om kassameisjes lastig te vallen.
Er zijn dagen dat het me goed gaat. Dan win ik elk spelletje op eigen kracht. Dan raak ik ontroerd als het oude dametje uit UP komt te overlijden. En dan word ik geconfronteerd met het feit dat ik een goed mens ben.
Dat laatste moet ik misschien even uitleggen. Want van jezelf houden is een proces. Iets wat je moet leren, maar ik ken de Leraar onderhand wel.
"Hey Jezus (of Vader, God of hoe je Hem ook noemt)! Wat lang geleden, ken je me nog?''
"Al van vóór de basisschool! Doe je de groeten aan je zusjes?"
Thom Hofstede (19) is student journalistiek. Hij heeft blonde krullen en is tienerleider. Hij wil je graag aan het lachen maken en stiekem ook iets leren. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.
