GASTCOLUMN: Ik geloofde niet toen ik voor BEAM schreef

Ik kan me niet het exacte moment herinneren waarin ik geboren werd, en toch is er leven in mij. Er is geen dag waarop ik plotsklaps christen werd. Mijn geloof is iets wat me af en toe gewoon gebeurt. Het is net verliefd worden, of in slaap vallen. Ik herinner me echter nog wel, heel erg levendig, het moment dat ik besloot om geen christen meer te zijn. Ik ben in een evangelische kerk op bezoek gegaan, waar niemand me kende, en heb voor me laten bidden. 
Aan het echtpaar dat de voorbede deed, vertelde ik dat ik God vaarwel ging zeggen.

Ze hebben heel lang gebeden. Zoekend naar de juiste woorden, of totdat God rechtstreeks in zou grijpen door hun gebed heen. Het gebeurde niet. Ik verliet de kerk. Ik was boos op God. Ergens had ik gehoopt dat het leed van de wereld, waar ik maar een deel van had geproefd, een doel had gehad.
 Het leven heeft, zo af en toe, een ontzettende nutteloosheid. Het maakte me boos en, verstopt onder dat laagje woede, bang en verdrietig.

Ik ben ongeveer een half jaar tot een jaar niet meer in een kerk geweest.

Bang omdat ik in een geestelijke setting iedereen in aanbidding zag gaan, maar zelf niks ervoer. Waarom ging het langs me heen? 
Verdrietig, toen bleek dat mijn opa alzheimer had. Ziektes zijn razend oneerlijk.
Boos, daarna, op de oppervlakkige getuigenissen die sommige mensen vertelden. "Ik heb gebeden, en God gaf mij nog een extra auto!", was een hoogtepunt. Was God een autodealer geworden in plaats van een genezer?

Onzekerheid

Niet meer zeker zijn van wat geloof brengt. Het geloof dat God iedereen geneest begint te wankelen wanneer er mensen te vroeg doodgaan. Het vertrouwen dat hij een plan met me heeft, rijmt niet met de onzekerheid die ik voel in dit leven.
Geloven dat God rust geeft, en niet weten wat je dan moet doen met je onrust. 
Dus ik vertrok. Ik ben ongeveer een half jaar tot een jaar daarna niet meer in een kerk geweest.

Je hoort van veel mensen die God uit het oog verliezen, die vervolgens helemaal uit (of op) hun plaat gaan. Het is, echter, voor mij heel erg goed geweest.
 Toegeven dat ik het allemaal niet wist. Langzaamaan leren om te benoemen wat mij boos maakte, en daarna erkennen dat ik met name verdrietig was.

Soms weet ik niet of ik mijn handen uitstrek of met mijn vingers wijs naar God.

Het is misschien niet sociaal wenselijk om een kerk uit te stappen. Je geloof te verliezen.
 Maar het geloof dat ik vaarwel zei, is niet hetzelfde als het geloof dat ik geleidelijk aan leer om te omarmen.
 Voor mij is het goed geweest om te zoeken.
 De God die, puur willekeurig, zorgt dat sommige mensen geluk vinden, heb ik nooit meer teruggevonden.

Soms weet ik niet of ik mijn handen uitstrek of met mijn vingers wijs naar God. Of ik me overgeef, of dat ik hem beschuldig.
 Maar wat ik weet is dat het goede wat we zeggen dat God is, niet rijmt met het onrecht wat we hier op aarde tegenkomen. Het is de reden dat ik in hem geloof, en aan hem twijfel. 
Ik denk dat God mij en jou aan het leren is om heel dicht bij het verdrietige van de wereld te staan. Om onrecht te bestrijden moet je het erkennen.
 Mijn geloofsleven is als een jojo. Het ene moment voel ik me dichtbij het hart van God, en ervaar ik een liefde die groter is dan ikzelf. Vaker voel ik alleen mij.

Excuses

Het laatste wat mij rest is mijn excuses aanbieden. Tijdens een gedeelte van de tijd dat ik bij BEAM schreef, noemde ik mijzelf geen christen. De columns waren niet ongemeend, maar waren ook niet afkomstig van een man die wist of God achter hem stond.
Het spijt me erg veel dat ik heb vastgehouden aan een christelijke, publieke rol, en intussen niet toe heb durven geven dat mijn geloofsleven daarvoor niet stevig genoeg stond.
Ik geloof dat je, als je dit leest, artikelen verdient die gemaakt zijn door mensen die een klein hart hebben, dat groot slaat voor God.

Mijn aanpak is daarvoor niet juist geweest. Maar weet dit: het is een privilege om voor je te schrijven. Ook in mijn twijfels.