GASTCOLUMN: Ik faal niet, maar durf te leven
Succes. Ik word ermee om mijn oren geslagen. Vriendin L. haalt gapend haar rijbewijs in een zomervakantie, neef B. weet het te schoppen (haha) tot Jong Oranje en mijn buurvrouw sleept haar zoveelste promotie binnen. Terwijl ik binnen in een serieuze worsteling zit met mijn autotheorie boek en overweeg haar uit het raam te smijten. Daarnaast struikel ik minstens drie keer per dag over mijn eigen voeten en de enige promotie die ik als vakkenvuller los weet te wrikken, is de promotie van een jaartje ouder worden.
Dit is natuurlijk een heel melodramatisch geschetst beeld, dat beschikt over een overtollige dosis overdrijving. Maar toch denk ik, dat ik niet de enige ben die de grote ladingen aan succes van anderen over zich heen krijgt en hier wanhopig achteraan probeert te hollen. De druk om te presteren is tegenwoordig hoog. Erg hoog. Je studie moet je binnen tien jaar afronden. Toekomstige werkgevers verwachten een brede taalkennis. Buitenlandervaring. En dan nog een fatsoenlijk bijbaantje als je niet tot je 45e aan je studieschuld vast wilt zitten.
De alarmbellen klinken tegenwoordig steeds vaker, maar we doen er niks aan. Ik persoonlijk ook niet. Ik hol alleen maar harder studeer door tot in de kleine uurtjes voor het wiskundetentamen kansberekening en zeg ja tegen een extra dagje kassa draaien en zegeltjes uitdelen. Zó vastbesloten om met vlag en wimpel te slagen en te voldoen aan alle gestelde eisen. Een soort honger naar succes, een grote drang om het onbereikbare toch te bereiken. En waarom? Omdat de maatschappij mij dat oplegt? Misschien, ja. Mag ik dat als excuus aandragen? Nee. Ik ben immers niet het slachtoffer, maar de deelnemer.
Ik heb niet gefaald, maar gedurfd te leven.
Maar, deze zomer bracht mij tot inkeer. Ik heb namelijk een week doorgebracht in Taizé (wat ik overigens iedereen kan aanraden) en heb daar een workshop gevolgd over keuzes maken. Erg nuttig, want ik kan nog niet eens kiezen tussen magere en halfvolle yoghurt. Een eigenschap wat de angstvallig dichterbij komende studiekeuze overigens niet ten goede komt.
In ieder geval, er werd verteld dat wij vaak heel bang zijn om de verkeerde keuze te maken. En daarmee, te falen. Dat is niks nieuws, denk ik. En toen zei de zuster met een stralend gezicht: “Well done! You’ve failed!” Volgens mij was het vraagteken van mijn gezicht af te lezen, en ik was niet de enige. Maar ze was nog niet klaar: er bestaat niet zoiets als mislukking. Niet sinds Jezus voor onze zonden gestorven is. Dus als ik faal (naar mijn idee dan), dan ben ik niet gelijk mislukt. Ook al voelt dat soms wel zo.
Het gaat erom, dat ik de yoghurt kies die ik het lekkerst vind, de studie die het beste bij me past en door deze keuzes, klein of groot, zoveel mogelijk uit dit leven haal. Hiermee wil ik vooral aangeven dat succes niet altijd ligt in prestaties of in diploma’s. De weg naar succes gaat, wat dat betreft, wél omhoog. maar dan richting Hem! Dat laatste is wat God wil voor mij en voor ons allemaal.
Je hebt niet gefaald, maar gedurfd te leven. En dat is, denk ik, de ultieme promotie!
TEKST: GASTCOLUMNIST MATTANJA GERRITSEN
Geschreven door
Mattanja
