GASTCOLUMN: Ik doe aan groepsdruk
“Ga je mee zwemmen in de Rijn?” Het is 1.00 uur ’s nachts en twee paar ogen kijken me behoorlijk serieus aan. Alles in mijn lichaam roept ‘NEE!’. Mijn mond volgt de aanwijzingen van al mijn lichaamsdelen twijfelachtig op: “Serieus? Op dit tijdstip? Nee…” Nog geen half uur later lig ik in het water.
Levi doet aan groepsdruk. Zo. Dat is eruit. Altijd heb ik gedacht dat ik niet zoals anderen was; ik liet me niet overhalen tot dingen die ik niet wilde. Ik trek mijn eigen plan, ik ben anders! Dat was tot een half jaar geleden, voordat ik ontdekte hoe koud de Rijn ’s nachts is.
Misschien was die ‘ik doe niet aan groepsdruk’-houding zelfs wel een beetje mijn identiteit geworden. Op de middelbare wist iedereen dat ik christen was, dat maakte mij anders. “Mijn heupen zijn net zo los met ijsthee”, was mijn motto op feestjes – en eigenlijk vind ik bier nog steeds niet zo bijzonder. Het levert leuke gesprekken op, en verrassend genoeg ook respect!
Inmiddels ben ik erachter gekomen dat zelfs als je niet achter de kudde aanloopt, je toch een kuddedier bent. Hipsters bijvoorbeeld, die zijn niet mainstream, maar vormen wel een trend. En ik, ik ben anders omdat ik christen ben, maar ben daarin niet alleen … gelukkig maar! Iedereen is ‘anders’, maar in het ‘anders zijn’ deel van een groep. Iedereen is uniek en daarmee hetzelfde.
Natuurlijk moeten we na blijven denken en niet overal in meegaan. Maar is het erg om niet altijd je eigen plan te trekken? Om af en toe mee te gaan met de groep? Nee. Anderen kunnen je misschien wel helpen iets te ontdekken dat je uit jezelf nooit zou hebben ontdekt. Samen kun je tot hogere hoogtes komen dan alleen.
Nu ik dit schrijf zit ik in de woonkamer met mijn huisgenoten. Ik vraag ze voordelen van groepsdruk te noemen. “Misschien overwin je zo je angsten”, zegt de een, waarna de ander aanvult: “Ja, en soms weten anderen iets ook gewoon beter.”
Dat klopt. Een half jaar geleden ging ik op kamers, toen op dag één deze zelfde huisgenoten aan mij vroegen: “Ga je mee zwemmen in de Rijn?” Na mijn afwijzing, waren ze eigenlijk heel begripvol. Toch ging ik mee, en nu zijn het goede vrienden. Toen durfde ik overigens nog niet toe te geven dat ik een kuddedier ben, het gaat in stapjes: “Ik doe niet aan groepsdruk. Ik wil het zelf!”
Levi van der Beek (23) woont in Wageningen en is een duizendpoot. Na heel wat omzwervingen is hij beland op de journalistiek-opleiding op de CHE. Hij schrijft iedere twee weken een column voor BEAM.
