GASTCOLUMN: ‘Ik ben dus later…’
“Verdorie, k****NS. Het is ook altijd hetzelfde gezeik. Ja, ik ben dus later.” Het duurde even voordat ik zag dat hij aan het telefoneren was. Ik ben duidelijk niet de enige die de gefrustreerde man aan het observeren is. Gek genoeg kijken de meeste mensen hem begripvol aan.
Tuurlijk, zeldzaam kan je het al niet meer noemen; een goederentrein, ‘een aanrijding met een persoon’ en dan nu weer een brandje in een tunnel. Ook ik krijg er soms weleens jeuk van. Wat is dat toch? Kan de NS daar nou echt niks aan veranderen?
Met deze vragen in mijn hoofd probeer ik begrip te kweken voor de man en de rest van treinstel 8842. Het lukt me niet. Gek genoeg kan ik er wel van genieten. Een momentje stil staan. Het is dan niet vrijwillig, maar ik denk dat het er anders nooit van zou komen. Daarnaast betrap ik mezelf erop dat ik in mijn gewoonte verval: omdenken. Een irritante gewoonte. Zo kan ik nooit eens lekker mee zeuren met het doorsnee gezeik. Iets met ‘vluchtelingen’ en ‘crisis’ is nu het gesprek van de dag. Althans, voordat Nederland uitgeschakeld werd voor het EK. En de pietendiscussie... Ik probeer er zo kleurloos mogelijk in te staan, maar zelfs dan blijk je dus een kant te kiezen in deze kwestie.
Afijn. Het is in de trein al zo’n 10 minuten stil, opvallend. Als een speen voor volwassenen, die mobieltjes. “Dames en heren, wij doen ons uiterste best de trein zo snel mogelijk weer te laten rijden,” de gebogen hoofdjes schieten omhoog, “we verwachten dat dit nog ongeveer een kwartier tot half uur zou kunnen duren. Excuses voor het ongemak.” Tot zover de stilte. De teleurgestelde man van eerder, kan nu ook zijn ei kwijt bij zijn buurman. Frustraties, onmacht, verdriet. Als er nu een conducteur langs zou lopen, bleef er waarschijnlijk niet veel van hem over.
Plots weet ik het! Ik pak mijn speen, uh.. telefoon, houd hem tegen mijn oor en wacht een paar tellen: “Hey schat. Pff, dit raad je nooit. Ik zit in de trein en sta stil voor een tunnel, wegens een brandje,” nu kijken mensen ook mij begripvol aan, “stel je voor dat ik in die tunnel stond! Ik ben dus later… maar dát ik er ben is dan te danken aan de alertheid van de NS.”
Meelopen met de rest is soms zoveel makkelijker en vaak ook gewoon prima. Denk alleen wel altijd na. Anders denken kan best veel opleveren. In dit geval veel lachende gezichten en een real-life duimpje omhoog van het meisje tegenover me. Helaas geen nummer. Nee, ik moest zo nodig een ‘schat’ bluffen...
Tekst: Levi van der Beek
