GASTCOLUMN: Hokjes
‘’Ik word moe van het in en uit alle hokjes klimmen waar jij me telkens in stopt,’’ zei een vriend van me ooit tegen mij. En ik moet toegeven dat ik er inderdaad behoorlijk goed in ben. Noem het generaliseren, sterotyperen of, jawel, hokjesdenken.
En ik sta daar niet alleen in, denk ik. Weet ik wel zeker eigenlijk. Want iemand die van structuur houdt noemen wij een autist, iemand die een beetje druk is een ADHD’er en iemand die niet om grappen over vrouwen kan lachen een feminist. Toch?
Ik vraag me af of we niet een beetje doorslaan in onze hokjes. Of we niet ergere dingen gaan denken dan dit. Of we bijvoorbeeld niet gaan denken dat alle vrouwen niet kunnen autorijden, alle asielzoekers verkrachters zijn en alle moslims terrorist.
Wat een onzin, die uitspraken, denk je nu misschien. Hoewel je misschien als man bij de eerste denkt: daar zit wel wat in (oeps, doe ik het weer). Maar ik denk eerlijk gezegd dat we dit, zij het onbewust, wel veel doen.
Natuurlijk zijn dit onterechte hokjes. Eigenlijk zijn het niet eens hokjes meer, maar keiharde vooroordelen. En dat gaat te ver.
Als we naar de Bijbel kijken zien we dat God ook niet in hokjes denkt. Hij maakte Abraham en Sara ouders, terwijl ze daar eigenlijk al te oud voor waren. Hij liet Esther haar volk redden, terwijl dat in de tijd van de Bijbel absoluut niet normaal was voor een vrouw. En in het Nieuwe Testament at Jezus met tollenaars, terwijl die alles deden wat God verboden had.
Voor God zijn er dus geen hokjes. Mensen zijn namelijk veel meer dan de hokjes waar andere mensen ze in plaatsen. Wij mensen zijn te complex om in één of twee hokjes te vangen. Daar heeft God Zelf voor gezorgd.
Tekst: Hilde Pater
