GASTCOLUMN: Geluk en andere bijzaken
Hoi, wij kennen elkaar niet. Toch hebben we dingen gemeen. We zijn beiden gelukszoekers. Ook zijn we waarschijnlijk allebei in de bloei van ons leven. We zijn jong, kunnen nog alle kanten op, wonen in een vrij land. Wij hebben mogelijkheden!
Toch baal ik regelmatig van dingen. Vertraging kan ik (vaak) nog wel omdenken, maar een eitje dat niet te pellen is: aarghh! Jij baalt ook regelmatig… toch? Een slecht cijfer, een blauwtje lopen of misschien wel gepest. Vul maar in. We kennen elkaar niet, maar wat lijken we eigenlijk op elkaar!
Gerjo (20) leek ook op ons. Hij was ook in de bloei van zijn leven, ook op zoek naar geluk en hij baalde vast ook weleens om iets. Dat zou ik hem eigenlijk moeten vragen. Helaas kan dat niet meer. Gerjo kreeg te horen dat hij kanker had. Nu, een jaar later, is hij dood (lees hier het verhaal van Gerjo).
Het maakt me verdrietig en dankbaar tegelijkertijd. Dat heb ik vaak bij verhalen over pijn, ellende en pech. Verdrietig omdat het zo verschrikkelijk is wat je leest, hoort en ziet. Dankbaar omdat ik weer eens ontdek dat ditzelfde verdriet niet over mijzelf gaat. Voor mij is geluk zoiets vanzelfsprekends geworden.
Voor veel meer mensen is geluk een sprookje. Geen realistisch vooruitzicht. Het is zinloos geweld om ervoor te vechten. Misschien herken je dat gevoel wel. Zie jouw pijn en verdriet dan maar eens te relativeren. Gerjo kon dat! Hij deelde gedichten met de wereld. Hij zong psalmen in zijn ziekenhuisbed. Hij liet overal een getuigenis achter en doet dat nog!
Zijn vrolijke lach en wilskracht waren zelfs zo sterk, dat hij in korte tijd trouwde met een verpleegster die hij in het ziekenhuis had leren kennen. Het moest wel wat snel allemaal, want hij was er slecht aan toe. Twee dagen later had zij alleen de (t)rouwring nog, geen man. Gerjo had geen ‘gelukkig’ vooruitzicht. Toch koos hij ervoor te zingen, te lachen en te trouwen.
Hoe kon hij dat allemaal? Dat zou ik hem eigenlijk moeten vragen. Helaas kan dat niet meer. In een brief aan het ziekenhuis gaf zijn vader onbewust antwoord op mijn vraag:
“Er is zo ontzettend veel gebeurd, het is niet te zeggen. Ik wil in de God van Gerjo eindigen, daarom zomaar een greep uit de goede gaven die we ontvangen hebben. Wij hebben er een schoondochter bij. Vele mensen(-zielen) zijn geraakt. Ondanks een week regen, scheen de zon tijdens het begraven van Gerjo. We zijn niet overmatig verdrietig. Er komen zoveel reacties uit Nederland, zelfs uit het buitenland, om stil van te worden…”
Een lesje: tel je zegeningen. Niet dankbaarheid als gevolg van geluk, maar andersom. Waar dankbaarheid stroomt, kan geluk groeien. Echt geluk. Zo kan je bloeien én zaaien tot zelfs na het leven. Bedankt Gerjo.
Tekst: Levi van der Beek
