GASTCOLUMN: Ben je gek op Halloween? Dan ben je geen echte christen!

Ben je gek op Halloween? Dan ben je geen echte christen! Zo. Dat is even binnenkomen, niet waar? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Deze ezel blijkbaar wel. Ik zat op m'n bed, rustig door Facebook te scrollen, tot ik weer het zoveelste - met alle respect - 'Halloween als christen: don't try this at home'-artikel zag. Terwijl ik links van me een uitgeholde Halloween-pompoen zie staan en rechts van me m'n Bijbel ligt, begonnen mijn vingers alweer te jeuken. En hier zit ik dan. Poging twee.

Sorry pap en mam, maar ik ga er inderdaad weer over beginnen. Misschien lees je dit en verbaas je je nu al over de inhoud: zoveel heb ik ook nog niet over mijn geloof verteld. En nu ga ik daarmee beginnen door een gevaarlijk onderwerp aan te snijden. Eerlijk, het past wel bij me toch? Al is dit de tweede keer dat ik me met dit onderwerp bemoei. Inmiddels is het alweer twee jaar geleden dat BEAM mijn 'gedurfde' column over Halloween plaatste. Dat leverde de afgelopen jaren weinig goeds op. En dat stoort me eigenlijk enorm.

Ik ken helemaal niemand die komende donderdag zich met een groepje mensen gaat verzamelen om de duivel te prijzen voor zijn werk.

Sinds mijn eerste column over dit thema heb ik goed nagedacht over de woorden die ik geschreven heb. Ze waren best hard en kwamen misschien naïef en niet doordacht over. Na alle bergen met kritiek die ik over me heen heb gehad en sommige, best hatelijke, reacties, ben ik nog meer gaan twijfelen over mijzelf. Doe ik hier wel goed aan? Nou, dit is hoe ik het nu zie.

Duivel prijzen

Halloween is niet meer wat het ooit is geweest. Althans, niet in 'mijn' wereld. Ik ken helemaal niemand die komende donderdag zich met een groepje mensen gaat verzamelen om de duivel te prijzen voor zijn werk, om het bos in te duiken en kwade geesten op te roepen of om letterlijk een dag lang stil te staan bij al het kwaad en alle duisternis in de wereld. Halloween is voor velen een excuus om nog meer decoratie te shoppen, zich klem te zuipen in de kroeg of om ongegeneerd horrorfilms te kijken en te gillen en gieren met je beste vrienden. En dat geldt ook voor mij als christen, want ik heb en zal nooit met meer betekenis kijken naar deze 'feest' dag.

Ik ben gaan ontdekken welke rol Halloween en horror in mijn leven heeft ingenomen. Ik kwam er voor mezelf achter hoe - voor mij - het kwaad zelf geen onderdeel is van dit alles en hoe ik mijn grenzen moest trekken. Hoe kon ik plezier halen uit het ervaren van angst, zonder dat ik er écht bang van werd? Toch voel ik me soms in een hoekje gedreven door andere christenen. En dat maakte me niet zo zeer bang, maar juist boos en onbegrepen. Sommige reacties op mijn column hebben me zó kwaad gemaakt. In de kerk hoorde ik als kind al: 'veroordeel een ander niet'. Wie waren zij om mij te veroordelen om mijn keuzes? Ik snapte het echt niet.

Bijbelburns

Ik heb getwijfeld om de Bijbel erbij te pakken tijdens het schrijven van deze blog en verzen te gooien alsof het burns zijn. ''Ha, zie je wat hier staat? Ik heb gelijk en jij niet, lekker puh.'' Maar dat leek me ook niet verstandig. En al neem ik al het risico me te branden aan een pittig onderwerp: ik hoef er geen brandwonden aan over te houden. Toch ga ik nog een keer de discussie aan met christenen om mij heen. En ik snap wel waarom dat zo'n strijd is.

Ik ken zelf geen christen die Halloween wil toestaan. En dat is hun goed recht. Als jij je als christen niet goed voelt in een wereld die, toegegeven, erg duister en occult kan zijn, waarom zou je daar dan in ronddwalen als je er niks te zoeken hebt? Ik zal dan ook nooit een plek innemen waarin ik christenen overtuig of motiveer om open te staan voor Halloween. Dat zijn niet mijn zaken.

Christenen zijn ontzettend snel op hun teentjes getrapt als het over Halloween gaat.

Wat wel mijn zaken zijn, is hoe ik in mijn geloof sta. Wat is de relatie die ik met God heb en hoe voel ik mij wél goed in een wereld met Halloween en horror? Dat is mijn persoonlijke belevenis en eigenlijk heeft niemand, christen of geen christen, daar iets mee te maken. Ik moest zelf ontdekken waar mijn grenzen liggen en hoe ik mijn 'bijzondere' interesses een plek geef in mijn leven. Ik ga daar graag over in gesprek of in discussie met andere christenen, maar het voelt alsof dat niet meer kan. Christenen zijn ontzettend snel op hun teentjes getrapt over dit onderwerp en willen niks horen van mijn mening. En dan lezen dat je 'geen echte christen' bent in de reacties, kwetste me op meerdere vlakken. Ik maakte me eigenlijk direct zorgen om de volgers van BEAM die deze reacties ook lazen.

Zoekende christenen

Jonge, groeiende christenen die soms nog zoekend zijn in hun geloof volgen BEAM. Mijn eerste intentie was om mijn mening te delen met deze zoekende christenen die onzeker zijn over Halloween. Want wat kan je je gigantisch eenzaam voelen in deze wereld als je wel een affectie hebt met spannende, gruwelijke of enge dingen. Je staat er snel alleen voor: of als twijfelende christen in een groep Halloween-lovers, of als twijfelende christen in een groep Halloween-haters. Je zal nooit volledig begrepen worden. En als je dan nog zó jong bent, wat zal het dan wel niet met je doen als iemand die jouw mening en ervaring deelt, zo wordt platgebrand op social media? Ik heb er veel moeite mee dat niet alle christenen open staan voor elkaars meningen en ervaringen over lastige onderwerpen. Als het aan mij ligt, doe je er dan niet beter aan dan iemand die met volle overtuiging Halloween viert.

Ik ga je nu niet vertellen waarom Halloween goed of slecht is, waarom je het mag vieren en op welke manier je dat moet doen.

Ik heb de afgelopen twee jaar stil gezeten en op m'n lip gebeten. Ik mocht me niet zo ergeren aan alle boze reacties en ik moest mezelf zeker niet verdedigen; dat was het advies wat ik van veel mensen kreeg. Maar nu ben ik er wel klaar mee. In twee jaar tijd heb ik mijn positie gevonden in Halloween als christen. Ik weet voor mijzelf waar ik me goed bij voel en wat voor mij te ver gaat en ik durf dit ook aan te geven naar anderen toe. En dit voelt een stuk beter dan twee jaar geleden. Jonge christenen voelen dit misschien nog niet. Ik voelde het belang van mijn taak als stem voor deze ongehoorde groep steeds groter worden.

Een échte christen

Ik ga je nu niet vertellen waarom Halloween goed of slecht is, waarom je het mag vieren en op welke manier je dat moet doen. Hoewel toch een groot aantal christenen denkt dat dit hun taak is, ga ik me daar niet mee bemoeien. Ik kan je wel advies geven over wat ík geleerd heb. Het is jouw leven en jouw persoonlijke relatie met God. Niets is zo persoonlijk en eigen als dat. Ongevraagd advies of kritiek hoef je niet ter harte te nemen als je dat niet wilt. Zoek jouw eigen weg in de hobby's en interesses die je hebt waarvan anderen zeggen dat dat niet mag. Ga zélf in gesprek met God en met de mensen die jij belangrijk vindt in deze kwestie. Je bent niet slecht, je bent niet raar en je hoort er niet minder bij dan anderen.

Weet je dan voor jezelf waar je grenzen liggen, waar jij je prettig bij voelt en hoe jouw band met God in elkaar zit? I applaud you! Je bent misschien dan wel gek op Halloween, maar je bent ook gewoon, net als alle anderen, een échte christen.

Wellicht ook interessant om te lezen: Halloween vieren als christen? Dit helpt jou kiezen!

Lees meer columns van Nienke op haar blog!