GASTCOLUMN: Backpacken van breakdown naar breakdown
Een paar maanden geleden besloot ik ontslag te nemen, mijn huur op te zeggen en voor een half jaar op reis te gaan. Ik wist nog niet precies waar ik heen wilde. Lastminute boekte ik mijn ticket en een paar weken later zat ik in het vliegtuig naar Bangkok. Klaar om alle stress los te laten. De stress kwam eerder terug dan ik dacht.
“Ik hoef het allemaal niet meer. Alle tegenslagen die nog gaan komen, waardoor ik nog meer heimwee krijg, wil ik niet meer meemaken”. In tranen belde ik naar huis. Heimwee had ik nog nooit gekend. Maar nu stond ik op het punt om mijn vlucht naar Schiphol te boeken. Ik liep door de stinkende straten van Bangkok, kon geen taxi krijgen en voelde me verlaten. Ik was nog maar een paar dagen van huis. Maar in die eerste dagen had ik al meer drama meegemaakt dan waar ik op had geanticipeerd voor mijn hele reis.
Waarom wilde ik dit? Dit is niet leuk. In had een kapotte laptop, zat helemaal alleen in een enorme hostelkamer, werd ziek, had een eenzame verjaardag, verloor mijn pinpas in een kapot pinautomaat en kon vervolgens niets zonder cash. Ik begon me af te vragen wat of wie me probeerde weg te sturen. Ik ging op reis voor challenges, niet voor constant drama. Dat alles op rolletjes zou lopen was niet mijn illusie, maar het leek wel alsof ik alles in één keer op mijn bordje kreeg.
Reizen fascineert me zo dat ik voorlopig niet wil settelen.
Toch boekte ik het ticket naar huis maar niet. De weken daarop werden beter, maar echt naar mijn zin had ik het ook niet. De plekken die ik bezocht vielen tegen en let’s be honest ik was veel alleen. Dat ik daar zo’n moeite mee zou hebben had ik niet verwacht. Ik moest erg wennen aan alleen-zijn. Maar langzaam maar zeker werd ik steeds relaxter. De reizigerslifestyle paste me meer en meer. Ik maakte vrienden, zag prachtige plekken en dacht steeds minder aan Nederland.
Inmiddels weet ik weer waarom ik op reis wilde. De levensverhalen van medereizigers zijn fascinerend. Stel je voor, je hebt een rechtendiploma, maar zegt je goedbetaalde baan op om duikinstructeur te worden. Of je ontvlucht de politieke stress van Catalonië en besluit niet terug te gaan. Of je hebt geen geld voor vliegtickets en besluit te liften van Rusland naar Azië zonder geld op zak. Ieder verhaal is uniek. Het fascineert me zo dat ik voorlopig niet wil settelen en nu al plannen maak voor volgend jaar.
Carpe diem
Waar ik vorige maand nog leefde ik van breakdown naar breakdown kan ik nu eindelijk van dag tot dag leven - waar ik zo naar had verlangt. Heb ik nu geen mental breakdowns meer? Jawel. Maar nu kan ik het handelen en relativeren. Vroeg of laat krijgt iedere backpacker ermee te maken. Wanneer ik vertel dat ik een moeilijke start had, zegt iedereen precies hetzelfde te hebben doorgemaakt. “Ik heb wel eens na 3 dagen een ticket naar huis geboekt,” vertelde de duikinstructeur met het rechtendiploma. Toch, als we over verre reizen en longterm backpacken praten, hebben we het over de jaloersmakende verhalen en paradijselijke foto’s op Instagram. Dat daar heimwee en shit bij hoort vergeten we weleens.
Als ik uit Bangkok direct naar huis was gevlucht, had ik nu niet over een strand vol palmbomen en een kristalheldere zee uitgekeken. Was het dus de zenuwinzinkingen waard? Vast en zeker.
TEKST: ANNEKE GROEN
