"Gamen was het belangrijkste in mijn leven"

Mattheus herinnert dat hij als 7-jarig jochie ’s ochtends vroeg voordat er iemand wakker was naar beneden sloop, de sleutels van de computerkast uit de jaszak van zijn moeder viste en spelletjes speelde totdat zijn moeder naar beneden kwam om te vragen waarom hij dit om 6 uur ’s ochtends deed. "De fascinatie voor gamen zat er al jong in ja," erkent hij lachend. Zijn ouders waren streng en beperkte zijn computertijd tot een uur per dag, maar hier ging Mattheus al snel overheen.

Op de middelbare school nam zijn fascinatie voor games steeds meer ruimte in zijn leven in. "Te veel, als ik terug kijk. Op school bedacht ik met mijn vriendjes tijdens de les strategieën en als ik thuis kwam zette ik als eerste de computer aan. Huiswerk, eten, vriendjes: alles was onbelangrijk vergeleken met de game die ik op dat moment speelde. Toen ik 16 was kocht ik een eigen laptop met het spel World of Warcraft. Vanaf dat moment had niemand meer controle over me en gamede ik soms door tot 6 uur ’s ochtends. School leed er natuurlijk onder, ik haalde mijn VWO-examen niet. Ook leefde ik heel ongezond, kijk hoeveel ik hier woog!" Mattheus laat zijn pasfoto’s van de middelbare school zien waar hij er inderdaad totaal anders uit ziet dan nu.

Andere wereld
Ondanks dat Mattheus nooit meer terug wil naar die extreme manier van gamen, ziet hij ook positieve punten. "Gamen is niet alleen maar slecht. Ik heb er een hele goede vriendschap met een Zweedse jongen aan overgehouden, met hem zat ik vroeger in een game community. Tijdens het gamen praat je met medespelers die in je team zitten. Op een gegeven moment gaat het niet meer alleen over het spel, maar ook hoe het was op school en hoe het gaat thuis. Toch is het vaak een sociaal isolement, je verschuilt je altijd achter een personage. Je bent wel sociaal, maar in een andere wereld dan de wereld waarin je uiteindelijk moet functioneren." "Ik speelde games om te vluchten. Het gaf me een goed gevoel, het was mijn comfortzone. Ik snap het helemaal als jongeren veel gamen wanneer het bijvoorbeeld thuis niet lekker loopt. Dat was bij mij ook een grote oorzaak van mijn vluchtgedrag. Maar toen ik ouder werd kwam het besef: Ik heb zoveel tijd vergooid met iets wat me op geen enkele manier verder heeft gebracht. Daar dacht ik op mijn 17e nog niet over na. Toen ik 20 was, vroeg mijn broer me een keer mee boulderen. Dat is wandklimmen zonder veiligheidsriem. Ik ontdekte dat dit leek op gamen: je wilt iets behalen, er zijn verschillende levels en het is een puzzel op de top te behalen. Dit ben ik drie keer per week gaan doen en hier ontmoette ik veel mensen. Het was net een game community, maar dan echt."

Vertel het aan iemand in je omgeving

"Intussen heb ik mijn verslaving onder controle, ben ik bijna afgestudeerd, geef ik pianolessen en ben ik jazzpianist. Ik game nog steeds af en toe, maar dit is voor mijn plezier en ontspanning. Tijdens mijn studentenleven heb ik alsnog heel vaak mijn kop gestoten. Doordat ik altijd zoveel heb gegamed heb ik nooit geleerd om goed te plannen en dingen voor te bereiden. Op school kreeg ik gelukkig hulp van mijn studieloopbaanbegeleiders die me echt verder hebben geholpen. Dat is volgens mij ook de manier om van een gameverslaving af te komen: vertel iemand in je omgeving erover en laat diegene je controleren."

"Twee jaar geleden vertelde ik mijn vader: 'Ja pap, ik was wel echt verslaafd.' Je had zijn kop moeten zien! Jaren heeft hij me verteld dat ik verslaafd was, maar nooit heb ik naar hem geluisterd. Ik ben ontzettend blij dat ik het nu onder controle heb en er op deze manier op terug kan kijken."