Esther: "Ik schaamde me voor mijn depressie"

“Ik ben christelijk opgevoed en op mijn twaalfde dacht ik: ‘Ik vind God niet belangrijk.’ De jaren gingen voorbij en ik vergat wie ik was. Ik had hele negatieve gedachtes over mezelf die mijn zelfbeeld heel erg beïnvloedden. Op mijn veertiende was ik depressief, had ik eetproblemen en deed ik mezelf pijn. Niet echt dingen om trots op te zijn. Mijn zus ging in die tijd naar Youth Alpha - een groep jongeren die op zoek gaan naar God - en kwam daar altijd met vette verhalen van terug. Stiekem begon het mij ook wel te interesseren en voor ik het wist, deed ik mee.”

“Ik kwam er achter dat ik God wél heel belangrijk vind. Ik las in Haggaï 1 – niet echt een bekend Bijbelboek – dat het voor de Israëlieten tijd was om de tempel op te bouwen en te stoppen met alle slechte dingen. Voor mij betekende dit: Esther, het is tijd om weer goed voor jezelf te zorgen en een relatie met God op te  bouwen. Niet veel later heb ik me laten dopen en ging het veel beter met me.”

God vindt me blijkbaar niet nutteloos

“Helaas is dit niet het eind van het verhaal. Want anderhalve maand terug ging het weer helemaal de verkeerde kant op. Ik voelde me depressief en was weer begonnen met mezelf pijn doen. Mijn leven voelde ontzettend nutteloos en ik dacht er zelfs aan om voor een trein te springen. Op dat moment kreeg ik heel duidelijk in mijn hoofd: ‘Ik ben bij je, je bent niet alleen.’ In mijn hart borrelde zo’n vreugde op, niet te beschrijven. God vindt mijn leven blijkbaar niet nutteloos! Toch vond ik het nog steeds heel moeilijk om open te zijn over het feit dat ik weer in zo’n gigantisch dal was beland. Ik schaamde me.” 

Hallo, het gaat niet goed met me.. 
“Ik vind het moeilijk dat mijn zus, vader en moeder allemaal vette dingen doen en mensen dit beeld ook bij mij hebben. Dan kan ik voor mijn gevoel niet aankomen met: ‘Hallo, het gaat eigenlijk helemaal niet goed met me, ik ben depressief.’ Ik wil al mijn hele leven laten zien dat ik het zelf kan, dat ik mezelf gelukkig kan maken. Toch heb ik het mijn ouders hortend en stotend verteld. Vanaf dat moment viel er een last van mijn schouders, ik was zo opgelucht!” “Als jij ook in een fase zit waar je niet durft te vertellen hoe je je echt voelt: Het lijkt eng maar als je het eenmaal doet, valt het mee! Kies mensen uit die je vertrouwt, deze mensen willen dat het goed met je gaat en wijzen je echt niet af als je eerlijk bent over hoe je je voelt. Ook heb ik voordat ik met mijn ouders ging praten veel gemaild en gechat met Stichting Chris, dat heeft ontzettend geholpen. Het gaat nu veel beter met me, ik doe mezelf geen pijn meer en ik leer elke dag nieuwe dingen van God!”

Heb jij een hoopvol verhaal? Of wil jij gewoon graag je getuigenis met ons delen? Hartstikke welkom! Mail beamredactie @eo.nl of app ons via 0638673700.