Erin (25) waakt over eenzame stervenden: “Mijn woorden kunnen de laatste zijn die iemand hoort”

Op Facebook kwam Erin een oproep tegen om een ‘waakmaatje’ te worden. Het sprak haar gelijk aan. “Er voor iemand kunnen zijn in de laatste levensfase, het leek me zo bijzonder om dat te mogen doen. En ik dacht gelijk ook een stapje verder. Ik wil zelf ook niet alleen sterven. Dat lijkt me heel eng en eenzaam. Dat wil ik dan dus ook niet voor anderen. Ik kan gaan liggen Netflixen in mijn vrije tijd, maar daar wordt niemand beter van. Ik wil er gewoon voor iemand zijn. Dat is een kleine moeite.”

Aan het bed

Erin legt uit dat je maximaal vier uur waakt over iemand: “En dat is eigenlijk ook lang genoeg. Je staat namelijk de hele tijd op scherp. Is de patiënt comfortabel, heeft hij geen pijn, vertraagt de ademhaling? Ook ben ik me steeds bewust van wat ik zeg. Mijn woorden kunnen de laatste zijn die iemand hoort. Als ik weet dat iemand christen is, bid ik soms met ze. Daar word ik zelf ook rustig van.” 

Laatste adem

De eerste keer dat Erin waakt, komt ze er al achter hoe heftig het kan zijn. De patiënt overlijdt terwijl ze naast hem zit. “Toen ik bij deze meneer binnenkwam was hij heel onrustig. Ik probeerde hem gerust te stellen. Ik vertelde hem dat er een jonge meid aan zijn bed zat en dat ik bij hem zou blijven. Hij maakte oogcontact en ik pakte zijn hand vast. Hij kneep er af en toe in en ik voelde dat zijn ademhaling rustiger werd. Na een paar uur keek hij me aan en blies zijn laatste adem uit. Het was een eer dat ik bij zijn laatste momenten op aarde mocht zijn.”

En nu jij

Erin is 25 en daarmee de jongste van de groep vrijwilligers. Ze hoopt andere jongeren te inspireren om ook vrijwilligerswerk op te pakken en klaar te staan voor een ander. “Als jongere heb je best tijd over. Je hebt nog geen gezin, je bent meestal gezond. Vrijwilligerswerk gaat veel verder dan alleen een beetje de ander helpen. Je krijgt er veel voor terug om mensen te helpen als ze op hun zwakst zijn. Het helpt om minder aan jezelf te denken, dingen in perspectief te zien en het leven te waarderen.”

Tekst: Saskia van Berkel

Dit is een deel van een artikel van onze collega’s bij Eva. Wil je het hele verhaal van Erin lezen? Ga dan hier naar hun site.