“Een stuk van mijn hart heb ik in Tokio achtergelaten”

“Voor Tokio hebben we nog een jaar in Amerika gewoond. Hier deden mijn ouders een Bijbelschool, om de handvaten mee te krijgen voor zendingswerk. In die periode werd mijn broertje geboren en met hem heb ik de meeste ervaringen als zendingskind meegemaakt. Mijn ouders zijn kerkplanters. In Japan is 0,3 procent christen. In het centrum van Tokio begonnen mijn ouders met een Japanse dominee een kerk. Deze kerk heeft nu ruim 200 leden en is voor een Japanse kerk erg groot. Nadat het werk van mijn ouders in 2013 was voltooid, keerden we terug naar Nederland, omdat mijn ouders ons nog iets van de Nederlandse cultuur mee wilden geven.”

Anders zijn in Japan

“In Japan was ik iemand waar mensen naar keken. Ondanks dat ik vloeiend Japans spreek, wilden sommige mensen aan mijn haren voelen. Ze noemen dat in Japan ‘gele haren’. Als kind vond ik dat bijzonder. In mijn hoofd wist ik dat ik anders was, maar al mijn vrienden waren Japans en mijn leven ook. Ik voelde mij niet anders.”

Het weer in Nederland viel tegen

Afscheid Japan

“Japan achterlaten deed vooral heel erg pijn. Ik wist niet wanneer ik mijn vrienden weer zou zien en moest accepteren dat hun leven ook doorging. Op Facebook zie ik vaak foto’s van mijn vrienden daar. Soms heb ik de gedachte: ‘Als ik er nog was geweest, had ik ook op die foto gestaan.’ Dat is iets waar ik mee worstel. Het leven van iedereen gaat door. We blijven verbonden met elkaar door de tijd die we met elkaar hebben gehad.”

Nederland

“Ik kende Nederland van de paar keer dat we op vakantie waren geweest. De stad Leiden en het huis van mijn opa en oma waren daardoor iets bekender. Nederland was voor mij een nieuw land. Ik heb blond haar en blauwe ogen en spreek de Nederlandse taal. Voor iedereen leek het alsof ik thuiskwam. Iedereen zei: ‘Wat fijn dat je weer thuiskomt’. Voor mij was dit helemaal niet thuis. Ik heb een stuk van mijn hart in Tokio achtergelaten."

Ik vond de directheid confronterend

"Als kind dacht ik dat iedereen in Nederland christen zou zijn, want in Japan was bijna niemand christen. Wij waren namelijk als Nederlander naar Japan gezonden. De eerste dagen dat ik in Nederland was, wilden mensen al met mij afspreken op zondag. Ik zei toen dat we naar de kerk gingen. Mensen keken me aan van: ‘Ben je er zo eentje?’

Ook vond ik de directheid van de Nederlanders heel confronterend. De eerste dagen dat ik op de fiets zat, vergat ik mijn hand uit te steken. Iemand riep meteen iets onaardigs tegen mij. In Japan zou je raar worden aangekeken. Je zegt daar niet wat je denkt tegen vreemdelingen. Ook keek ik daar nooit iemand in de ogen aan, omdat dat dat onbeleefd is.”

Ik schaam mij niet om Nederlands en Japans te zijn

“In Nederland wil ik zo min mogelijk Nederlands zijn”

“In het buitenland zeg ik vaak dat ik Nederlands ben. In Nederland wil ik zo min mogelijk Nederlands zijn.  Ik verschuil mij veel meer achter dat Japanse, omdat dat een excuus kan zijn waarom ik op verschillenden momenten anders ben. Het is een echte mix. Ik zal nooit helemaal een Japanner zijn, maar ook nooit helemaal een Nederlander. Ik zou mezelf omschrijven als een burger in het koninkrijk van God. Een land wordt niet beperkt door een landgrens. Ik schaam mij niet om Nederlands en Japans te zijn."

Toekomst

“Vandaag ga ik na vijf jaar weer voor het eerst terug naar Japan voor twee weken. Ik wil het stukje van mijn hart dat ik daar heb achtergelaten weer op zoeken. Volgende week is de diploma-uitreiking van mijn oude klas. Ik logeer bij de dominee uit de kerk en ga vooral genieten van weer in de stad zijn. Hier ben ik toch tien jaar van mijn leven gelukkig geweest. De herinneringen die daar liggen wil ik weer een beetje herleven. Met de kennis dat ik in het heden leven en er een toekomst is met God. Ik ben zo blij dat ik weer na vijf jaar terug mag gaan!”