Een held die een blauwtje loopt

Een blauwtje lopen doe je alleen nadat je je kwetsbaar hebt opgesteld. Je ziel en zaligheid op tafel hebt gelegd recht voor het hart van die ander. Dat brengt risico met zich mee. De persoon in kwestie kan er keihard met een moker op slaan, zodat je hart aan gruzelementen ligt. Of pakt het liefdevol vast en denkt – hier wil ik me wel aan wagen.   Dit vier eeuwenoude gezegde komt van ‘een blauwe scheen’. Wie een blauwtje loopt, heeft figuurlijk zijn scheen gestoten en heeft daardoor een pijnlijke blauwe plek op zijn been. Vaak ging het om een huwelijksaanzoek van een adellijke man, dat door de huwbare vrouw werd afgewezen. De man kon als afwijzing een welgemikte trap tegen zijn scheenbeen verwachten. Letterlijk een blauwtje lopen. Het hart van de ander veroveren is niet gelukt. Jezus wil als bruidegom ons hart veroveren. 'Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij.' Dat klinkt subliem, maar Jezus staat vaak voor een dichte deur. We wijzen hem af, en toch blijft Hij daar staan. En klopt. En klopt. En klopt, net zolang tot we Hem binnenlaten. Als wij bij die eerste keer niet opendoen, zou het voor Hem dan voelen alsof Hij een blauwtje loopt? Wat als Jezus op safe zou spelen. En Hij zou denken: ‘Mooie mensen, stuk voor stuk, maar van blauwtjes lopen ben ik niet zo. Zo ver laat ik het liever niet komen.’ Dat doet Hij niet. Hij is het ideaalbeeld van zich kwetsbaar durven opstellen. Jezus dringt zichzelf niet op en trapt onze deur niet in met grof geweld. Hij wacht rustig voor en op ons hart en wint dat voor zich, op Zijn eigen manier. Zijn eigen tijd, met Zijn eigen onvoorwaardelijke Liefde. Waarvan de kleur niet blauw, maar vuurrood is. Arachne Molema is senior crossmediaal redacteur bij BEAM.