''Door mijn ouders ga ik ook de zending in''

''Zonder dat we hier ooit geweest waren, verhuisden we een paar jaar terug naar Grimerud, Noorwegen,' vertelt Leah. ''We wisten dat dat een plan was dat van God kwam, daarom zag ik het als groot avontuur en had ik er zin in. Ik dacht dat ik gewoon dagelijks contact zou hebben met al mijn vrienden, maar ik heb nu eigenlijk alleen nog contact met mijn beste vriendin. Voor vertrek gaf mijn moeder me elke woensdag Noorse les, maar dat valt in het niet bij hoe goed ik Noors heb leren spreken door hier gewoon te zijn. Mijn Noorse klasgenoten vonden het gelukkig interessant dat ik ‘de exotische leerling uit een ander land’ was en hielpen me met Noors leren. In het begin maakte ik mijn toetsen met Google Translate! Tegenwoordig hebben we een 'geheime taal': het is heel leuk als je Nederlands praat met elkaar en niemand je verstaat, haha.'' ''We wonen op een basis van de DTS (discipelschapstrainingschool, red.), waar mijn ouders lesgeven. Dat is vaak heel gezellig. Afhankelijk van of het een periode is waarin er studenten op de basis zijn, eten we elke avond samen met zestig andere mensen. Bij een DTS zijn er maar enkele maanden per jaar studenten, daarna gaan ze op outreach naar het buitenland. In het begin vond ik het lastig dat ik steeds afscheid moest nemen, nu ben ik daaraan gewend. Ik zeg nooit ‘doei’, ik zeg ‘tot later’.
Mijn ouders gaan weleens weg op zendingsreis, dan blijven mijn zusje en ik achter op de basis. Iedereen kijkt dan een beetje naar ons om. Zonder Channah, mijn zusje, was het veel lastiger geweest.''

Dromen van een zendelingsbestaan

''Mijn zusje wil graag terug naar Nederland en een business woman worden, dus dat een kind van zendelingen zelf altijd de zending in wil, is niet waar. Maar voor mij geldt het wél. Er zijn wel meer mensen die als kind zendeling willen worden, maar het uiteindelijk niet doen en een ‘normale’ baan krijgen. Door mijn ouders en alle mensen die ik op de basis tegenkom zie ik dat het mogelijk is om als zendeling te leven. Als ik zelf geen zendelingskind was geweest, had ik waarschijnlijk ook een normale baan gekregen, omdat ik ‘geweten’ had dat zendeling zijn niet realistisch was. Maar nu ga ik komend jaar zelf een DTS doen in Nieuw Zeeland.''  ''Wat ik daarna ga doen, weet ik nog niet. Het liefst ga ik verpleegkunde of Engels lerares studeren, dat zijn dingen die ze overal nodig hebben. Ik wil een verschil maken in de wereld, one person at the time, zoals Heidi Baker, mijn grote voorbeeld in de zending, zegt. En ik zie wel waar God wil dat ik dat ga doen. In theorie zou het kunnen dat ik dat in Nederland ga doen, want daar zijn ook mensen die hoop nodig hebben, maar in andere landen is er harder hoop nodig.'' Leah lacht: ''Plus, het is gewoon avontuurlijker in het buitenland!''  Lastig
''Zendelingskind zijn is niet altijd makkelijk: het is vaak financieel onzeker. Áls er ruzies zijn, gaan ze meestal over geld. ‘Moeten we dit wel uitgeven, hebben we wel genoeg,’ zulke dingen. Maar het is ook mooi. Want ik zie elke keer dat God wel voorziet. Ik denk dat het lastige is aan het zijn van zendelingskind = onzeker financieel. Ruzies. Moeten we dit nu wel uitgeven, hebben we genoeg. Ook mooi. Zien elke keer dat God wel voorziet. Daardoor heb ik leren vertrouwen op God – ook al is dat soms lastig. Want als je nog vijfduizend euro nodig hebt, waar komt dat dan vandaan? Maar Zijn plan is niet gebonden aan geld. Daarom is het tof om naar zijn stem te luisteren en die te leren vertrouwen. Dat heb ik absoluut geleerd van het zendelingsbestaan.''  In de rubriek Niemandsland vertellen kinderen van zendelingen hun verhaal. Ben jij ook een 'zendingskind' en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl!