Deborah (20) kwam uit de kast: ‘Mijn ouders konden het jaren niet accepteren’

“’Ik ben een beetje bang dat ik op hetzelfde geslacht val’. Ik zei het voor het eerst hardop tegen mijn ouders, daar in de woonkamer. Mensen die me kennen, weten dat ik super conflict vermijdend ben, maar nu was ik wanhopig en voelde ik me machteloos. Ik moest het kwijt. Ik bracht het heel voorzichtig en subtiel, maar eigenlijk wilde ik heel hard schreeuwen: “Help, wat moet ik nu?!” Ik ben opgegroeid met de overtuiging dat homoseksualiteit een zonde is en ik wilde het goede doen. Maar hoe moet ik in vredesnaam gelukkig worden als ik mijn hele leven moet verbergen wie ik ben?”

Masker op

“Ik wist als klein kind al dat ik twijfelde aan mijn geaardheid. Dat begon op kinderfeestjes. Er werd dan alleen maar gepraat over wie er op wie verliefd was. Ik voelde me een buitenbeetje, omdat ik die gevoelens niet had bij jongens, maar bij meiden. Dat mocht alleen niemand weten, dus schreeuwde ik heel hard dat ik hetero was. In de brugklas had ik veel contact met een jongen, wat heel erg toegejuicht en gestimuleerd werd door mijn omgeving. Ik voelde alleen helemaal niks voor hem. Ik dacht op dat moment: ‘Ik kan deze show nog jaren volhouden, maar vanbinnen weet ik heel goed hoe het zit’.”

Uit de kast 

“Toen ik aan mezelf durfde toe te geven homoseksueel te zijn, schrok ik enorm. Ik ben christelijk opgevoed, maar het praktiseren van homoseksuele gevoelens wordt in mijn kerkverband echt afgekeurd. Het duurde daarom nog drie jaar voordat ik het mijn ouders durfde te vertellen. Nadat het nieuws bij ze was geland, vertelden ze dan ook eerlijk wat ze ervan vonden: ze konden het niet accepteerden. Vanuit hun eigen geloofsovertuiging kon het echt niet en dus hoopten mijn ouders twee jaar lang dat m’n geaardheid nog zou veranderen.”

Ik dacht dat ik mislukt was

Hou het geheim

“Ik voelde me eenzaam en schuldig. Waarom kon ik niet gewoon op mannen vallen? Het is niet bepaald goed voor je zelfbeeld als je het geval hebt dat je niemand blij kan maken met wie je bent. Ik kon mijn homoseksualiteit beter geheimhouden uit bescherming, zeiden mensen die ervan afwisten. Straks werd ik weer hetero en dan zou deze verwarrende fase veel onrust geven in de kerk. Ik dacht vaak dat ik mislukt was, of te veel.”

Dit ben ik

“Na twee jaar niet geaccepteerd te kunnen zijn, ging ik samen met mijn moeder professionele hulp zoeken. We vonden een pastoraal werker die met ons in gesprek ging over de kerk en mijn geaardheid. Ik was heel bang en onzeker toen hij mijn moeder vroeg: ‘Denkt u dat Deborah kostbaar gemaakt is?’ De opluchting kwam toen ze antwoordde: ‘Ja, ik denk dat dat God haar met deze seksualiteit geschapen heeft.’ Wauw, mijn moeder ziet me niet als iemand waar God, of zijzelf, minder van houdt of een foutje bij heeft gemaakt. Ze snapt dat mijn geaardheid onderdeel is van wie ik ben. Ik kan mezelf niet verloochenen door met een man te trouwen en dat snapt ze nu. “Het belangrijkste is dat je deze weg samen met God gaat”, zei ze aan het einde van het gesprek en dat doe ik ook. Mijn homoseksualiteit is niet meer iets wat tussen mij en God instaat, maar wat ik bij Hem mag brengen.”