COLUMN: Zou God dan toch van vrouwen houden?

Ik schrok ervan. Voor mij is God één en al liefde. Hoe kan het dan dat mensen dit beeld hebben? Ergens herken ik het ook. Hoe vaak is mij niet gezegd dat ik geen leidinggevende functie zou krijgen binnen de kerk? Vaak. Heel vaak. En waarom? Omdat ik een vrouw ben.
Het is altijd al een droom van mij geweest om te spreken voor grote groepen. Dit leerde ik al snel af. Vanwege de zogenaamde zwijgteksten. Daarin staat dat vrouwen niet mogen spreken in de samenkomsten voor God. Mij doet het pijn om te horen dat onze God bekend staat als zo’n God. Dat vrouwen vooral gemaakt zijn voor de was en voor de achterste kerkbanken. Om er uit te lopen als hun kinderen aan het huilen zijn. Zou dat het beeld zijn dat wij geven aan de mensen om ons heen? Auwtsj! De afgelopen jaren heb ik iets anders ontdekt. De trap naar het podium. Een roze trap. Speciaal voor vrouwen. Zou God willen dat jij je talenten inhoudt omdat een man diezelfde talenten heeft? No way.
Als ik denk aan vrouwen die vanaf het podium al zo veel voor mij betekend hebben, word ik blij.
Vrouwen die durven opstaan.
Misschien zit het gevoel dat God het niet wil, vooral in mijzelf. Door het beeld van de wereld, schoof ik mezelf in een hoekje. Voor de maatschappij zijn vrouwen er om hun uiterlijk, en voor God zijn vrouwen er om hun zorgende kant. Om kinderen op te voeden, of anderen te helpen. Misschien kúnnen we niet geloven dat God hier dwars tegen in gaat… Want wat ik steeds meer leer van God, is dat ik moet gaan staan in mijn talenten. Niet wat anderen van me willen, niet wat de wereld van me wil, niet wat de kerk van me wil. Nee, alleen de talenten die God mij gaf. Sinds ik dit besef, voel ik mij 100% gewaardeerd.
Of ik nou man of vrouw ben, voorin of achterin sta… ik sta goed! Anne (18) is blogger en een fanatieke fan van Jezus en de mensen om haar heen.