COLUMN: Wat liften mij leerde over de liefde

Het was een droom die uitkwam, dat snap je wel. Dat ik namens BEAM mee mocht doen aan de liftwedstrijd ‘Van Gooi Naar Gyros’. Bucketlist material. Vol goede moed en met bizar grote backpack stonden collega’s Joram, Arachne, Sander en ik op een zomerse maandagochtend voor het EO-gebouw. Another day at the office. Zonder geld, zonder vooraf geregelde slaapplek en zelfs zonder smartphone (help!!!) moesten we zo snel mogelijk van Hilversum naar Korinthe komen. De stad die in tijden van Paulus wel wat liefde kon gebruiken, als je zijn vurige pleidooi over de liefde leest.

Ik had op het laatste moment nog net mijn roze backpackbijbel in mijn tas gepropt. Want ja, we zouden in de voetsporen van Paulus treden en de wijde wereld in trekken, die (nog steeds) wel wat liefde kan gebruiken. Wie weet welke mensen we onderweg zouden treffen. Dan had ik in ieder geval mooie woorden over de liefde paraat. Natuurlijk kregen we de vraag van de reddende engelen die ons keer op keer weer van vluchtstrook oppikten. “Wie zijn jullie en waarom doen jullie dit?” Dan vertelden we dat we bij BEAM werkten, een christelijk jongerenplatform, dat we in de voetsporen van een zendeling traden, en dan volgde soms een gesprekje over het geloof. Van “Ik ben Orthodox opgevoed” tot “Ik heb er niks meer mee.”

Met als absoluut hoogtepunt: de autorit met een Griekse vader en zoon. Vader sprak geen woord Engels, zoon gelukkig wel. We hadden vanaf de redactie in Hilversum de opdracht gekregen om dé liefdestekst uit 1 Korinthe 13 in het Grieks te laten vertalen. Je kent ‘m wel: ‘De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.’ Terwijl de zoon de tekst verrassend snel in het Grieks vertaalde, knikte vader bij iedere zin harder met zijn hoofd. Wat bleek: ze hadden dit nog nooit gehoord en vonden het prachtig. Ik slikte. Wauw, hadden wij toch maar mooi aan deze beste heren geleerd wat liefde is.

Maar wacht even.

Leuk, die mooie woorden, maar zet je ze niet om in daden dan zijn ze dood. Veertien auto’s stopten voor ons tussen Hilversum en Korinthe. De Italiaanse zakenman die heel veel haast had, maar toch de moeite nam om uitgebreid met ons te lunchen (en die ook te betalen!) en een half uur voor ons om te rijden. De vrouw die eigenlijk ruzie had met haar man, maar zijn telefoontje wegdrukte om even met ons te kletsen. De chauffeur die ons verzekeringstechnisch gezien niet mee mocht nemen, dit toch deed en ons zelfs in zijn huis liet overnachten. 

En het mooiste is: ze deden het in de wetenschap dat ze er niets voor terug zouden krijgen. We hadden geen cent te makken. We betaalden niet voor de benzine. En er is een kans van 0.0001% (heb ik even snel uitgerekend) dat zij op een dag liftend langs de weg staan en wij hen op kunnen pikken. En toch deden ze dit voor ons. Daar krijg je pas een brok van in je keel. Ik, die met mijn Bijbeltje wel even dacht te vertellen wat liefde is, werd keihard op mijn plek gezet. 

Soms kunnen wij christenen zo hoogmoedig zijn. Doen alsof we de waarheid in pacht hebben. Weten wat liefde is. Er eindeloos over praten en discussiëren. Hoe we dat liefhebben nou moeten aanpakken. In de kerk, in Bijbelkringen, op christelijke conferenties, met mooie woorden op social media. Maar ga, net als deze mensen, die zichzelf niet eens christen noemen, gewoon liefde doen. Zonder iets terug te verwachten.

Om jaloers op te worden. O nee, toch niet. Want de liefde kent geen afgunst.

Charlotte

(Oh ja: de finale van Van Gooi Naar Gyros zie je morgen om 19:00 uur!)