COLUMN: Waar is mijn mobiel?!?!
“Ik ga even naar de wc.” Mijn vriendin staat op en loopt weg. Ze is mijn enige tafelgenoot op het terras. Wanneer ze uit het zicht verdwijnt, is het eerste wat mijn hoofd schreeuwt: ‘MOBIEL MOBIEL MOBIEL’. Normaal pak ik ‘m ook meteen en veroorzaakt iemands wc-aankondiging een juichsalvo in mijn hoofd, maar nu ben ik mij er bewust van en geef ik niet toe aan de zucht naar scroll-dopamine.
Het zijn de ongemakkelijkste vijf minuten van mijn leven. Of nou ja, het voelt als een half uur. Ik heb geen idee wat ik mijn ogen aan moet. Naar mensen kijken? Dat voelt zo stalkerig. Naar duiven staren? Geen vogel te zien. Naar mijn tafel? Voelt ook zo onzeker. Gevoelsmatig kijkt het hele terras naar mij. ‘Wat een zielige jongen’ en ‘Heeft hij geen vrienden?’ JAWEL. Op het moment dat ik bijna alsnog mijn mobiel pakt, komt mijn vriendin weer aanlopen. Pfoe, gelukkig. Overleefd.
Ik ben vrijwillig verslaafd: ik besteed uren aan mijn mobiele telefoon zonder er iets tegen te doen. En ja, dit is weer een verhaal over mobieltjes. Toch ga ik ze niet de schuld geven, maar mijzelf. Het mobieltje is slechts een middel dat ik verkeerd inzet (een mes kan zowel ten goede of slechte worden gebruikt). En ik was daar in het restaurant dus superbewust van. Die dwangmatige drang naar afleiding. Op elk moment – trein, wachten, fiets, thuis – dat ik alleen ben of mij ‘verveel’. En ik ben niet de enige. Ik probeer op stations altijd de langste ononderbroken reeks aan mobielmensen te tellen. Mijn record staat op 41…
Nogmaals, dit is dus geen vurig betoog om je mobiel te verbranden. Want zo slecht zijn mobieltjes ook niet. Integendeel, ze zijn vaak heel handig. Stuur geinige gifjes wél door. En muziektips. Of betaalverzoeken. Post een leuke foto. Like die van een ander. Lees de Bijbel via een app. Gebruik je smartphone als middel tot afspreken (of voor Google Maps/9292), maar niet als vervanging van de daadwerkelijke ontmoeting.
Niet je mobiel weggooien, maar minderen. Zodat je wat meer om je heen kan kijken als iemand naar de wc moet. Genieten van wat God schiep in plaats van wat een ander typt.
Wie mag ik aanstaren op het terras?
Deze column staat ook in het nieuwe BEAM Magazine (voor BEAM-leden) met nog meer prachtige verhalen. Vraag hier gratis aan!
Geschreven door
Bas
