COLUMN: Tranen als trofee voor gebed
Ga huilen. Nu! Laat je tranen vloeien! Nee? Dan komt stap 4 in mijn gebed: vertellen hoe waardevol je bent. Nu moet je wel slikken. Geef toe. Alles in jou wil nu dat de tranen vloeien. Als je nu niet gaat huilen, dan is dat de duivel. Laat hem gaan en huil!
En toen … gebeurde er niks. Mijn gebed had gefaald. Ik hoorde geen gesnotter, geen gesnik. Het bleef muisstil. Ik keek mijn gebedspartner even aan en bad verder. Mijn woorden hadden niet geholpen. Van stap 1-4 had ik geprobeerd om iets van emotie in je los te krijgen. Maar helaas. Een ander moest maar voor je bidden. Ik kon het blijkbaar niet. Dit waren mijn gedachten een uur geleden. Ik bad puur om emotie. Het valt mij op dat tranen tijdens het bidden vaak een doel zijn. Als iemand huilt, dan is God écht aan het werk. Als mensen hebben gehuild, dan was het een heftige avond waar Gods Geest echt aan het werk was. Een avond waar de duivel keihard aan het vechten was, maar waar Gods liefde overwon. Een avond waarop we terug kijken met een glimlach en sensationele snik. Zo mooi! En als er niet gehuild wordt? Dan hebben we ons ding gedaan, verder geen bijzonderheden. Dit merkte ik tijdens mijn gebed. Ik hoopte echt dat mijn gebedsgenootje zou gaan huilen. Dan was mijn gebed geslaagd. Wat een onzin! Waarom zijn jouw tranen een trofee voor mijn gebed? Op de terugweg besefte ik dat ik exact de farizeeër ben waar Jezus het over had. Terwijl ik zo vaak zeg dat ik puur bid voor God, bid ik in groepen voor mensen. Mijn aandacht gaat naar de allermooiste ‘bid-woorden’ en ik hef mijn handen omhoog naar Jezus om te laten zien dat ik extra hard mijn best doe voor het gebed. Laten we dit los gaan laten. Niet gaan voor de tranen of complimenten, maar zeggen wat we willen zeggen tegen God. Niet net zo lang doorgaan tot iemand huilt, maar in stilte dichtbij komen. Niet balen als niemand wat over je gebed zegt, maar blij zijn dat God jou heeft gehoord. Want als het hier op aarde stil blijft, zit God met een glimlach of traan te kijken naar mijn geklungel. En dat zou genoeg moeten zijn… toch? Anne (18) is blogger en een fanatieke fan van Jezus en de mensen om haar heen.
