COLUMN: Sterven om te kunnen leven
‘Als de tarwekorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft, draagt hij veel vrucht.’ Een superbekende Bijbeltekst (uit Johannes 12) die mij doet denken aan een van mijn lievelingsboeken uit m’n tienerjaren. Een verhaal over een meisje die in haar leven heel veel op moet geven omdat haar ouders zendeling zijn.
Want hoe vaak is het niet dat pijnlijden, afsterven en moeite je uiteindelijk iets goeds brengen. Denk aan de moeizame uren die je doorbrengt met je scriptie-in-wording, een vervelend gesprek met je vriend(in), of een eigenschap van jezelf waar je mee worstelt. Alledaagse situaties die iets in zich hebben wat mij aan Jezus doet denken. Jezelf verloochenen, je kruis op je nemen, pijn doorstaan. Het zijn allemaal situaties die Jezus herkent. Zijn zelfverloochening, kruis en pijn ging dieper dan wij ons kunnen voorstellen. Tot in de hel en verder: totaal van God verlaten. En waarom? Om te triomferen. Niet altijd brengen ongemak en pijn ons dichterbij iets moois, maar heel vaak kun je er wel iets van leren. Want voor die scriptie krijg je een dikke acht, het vervelende gesprek verdiept jullie vriendschap en je ongemakkelijke eigenschap weet je om te buigen in iets positiefs. Geen stijgende lijn van steeds maar beter worden, maar een cyclus van groeien, bloeien en sterven. Dat is hoe God het bedacht heeft. Zodat we niet hoogmoedig worden misschien? God wil dat we nederig zijn en ‘sterven’, net zoals de tarwekorrel. Om daarna te kunnen groeien, bloeien en vrucht te dragen.
