Column: "Ik ben geen parel in Gods hand, maar een oester"

Iedereen lijkt het tegenwoordig door te hebben: de formule voor een perfect gezicht. We wringen ons in de gekste bochten, zoeken het beste licht en doen 137 pogingen voor de beste foto. Maar die ‘behind the scenes’ zie ik niet op mijn feed, alleen het perfecte eindresultaat. Als ik vervolgens naar mezelf kijk, wordt de spiegel een vergrootglas van alles wat ik niet mooi aan mezelf vind en daarom doe ik er net zo hard aan mee.

Voordat ik een foto maak, gaat er eerst een laag concealer over mijn wallen en probeer ik met bronzer mijn bleke huid te verbergen. Dan pas ben ik goed genoeg voor Instagram, Snapchat of Facetime. Op zulke dagen voel ik me meer een oester dan een parel.

Ik mis mensen die hun puistjes, neuzen, flaporen of scheve tanden omarmen

Modellen zijn er tegenwoordig in alle vormen en maten, maar één ding blijft onveranderd: het klaarblijkelijke 'perfecte' gezicht. Op foto’s mogen de curves nu wel zichtbaar zijn, maar de poriën niet. Curves zijn mooi, maar poriën niet. We gebruiken fotoshop, contour en desnoods plastische chirurgie, zodat we allemaal exact hetzelfde gezicht hebben. Ik mis mensen die hun puistjes, neuzen, flaporen of scheve tanden omarmen en moedig tegen de stroming in durven te zwemmen.

God prikt gelukkig dwars door mijn harde oesterschelp heen, en ziet mij als een prachtige en waardevolle creatie van Hem. In Zijn ogen ben ik nog even mooi als ik er een puistje of vijf bij krijg, en Hij heeft die neus van mij zelf gekneed totdat Hij dacht dat het goed was. Je ‘pure ik’ zonder make-up, filters of filler is precies zoals God je bedoeld heeft, dat is de parel in Zijn hand. En die kant van onszelf mogen we best wat vaker laten zien.