COLUMN: Mijn thuis verhuisde niet mee
Veel mensen – in ieder geval alle christenen – zullen het met me eens zijn: Kerst gaat over de geboorte van Jezus. Toch hebben we nog veel meer associaties bij dit feest. Denk aan familie, gezelligheid, lekker eten, de kerstboom, thuiskomen … En juist dat laatste woord, ‘thuiskomen’; daar heb ik niet zo veel mee, want: je bent toch elke dag thuis? Thuis is gewoon waar je bed staat. Althans, dat dacht ik altijd …
In september ging ik voor mijn studie op kamers in Nijmegen. Mijn enige huisgenoot verhuisde al na twee weken naar een ander huis, dus toen was het huis opeens voor mij alleen. Het was best relaxed op het begin: Ik mocht eindelijk doen waar ik zelf zin in had. Ik kon zelf bepalen wanneer ik ging eten en wanneer ik wilde afwassen. Niemand die aan mijn hoofd zeurde, als ik mijn spullen niet opruimde.
Na een tijdje werd het toch wel eenzaam. Elke keer als ik naar Nijmegen ging, keek ik ertegen op om alleen te zijn op mijn kamer. Ik kwam thuis en wilde verhalen vertellen over mijn dag, maar er was niemand die ze aan kon horen. Ik wilde een filmpje kijken, maar wat is daar nu aan in je eentje? Ik miste zowaar iemand die zei dat ik de afwas moest doen. Ik werd verdrietig, had geen zin meer om op mijn kamer te zijn en vond zelfs muziek maken niet meer vermakelijk. Een ding was duidelijk: ik miste mijn thuis.
Zelfs God voelde ver weg
Voordat ik op kamers ging, was het heel simpel: thuis is daar waar ik woon. Daar is mijn gezin, hoe vervelend mijn familie soms ook kan zijn. In het dorp zijn mijn vrienden. Kortom: ik hoefde nooit ver weg te gaan om het naar mijn zin te hebben. In Nijmegen was dat wel anders. Ik kende niemand en door corona zag ik mijn studiegenoten ook nauwelijks. Zelfs God voelde ver weg. Ik had geen medechristenen om me heen en miste iemand met wie ik bijbelstudie kon doen. Bidden voor het eten deed ik niet meer, want er was niemand die me eraan herinnerde. Dus als thuis niet mijn studentenkamer was – waar ik woonde – wat dan wel?
Nu weet ik dat thuis is waar de mensen zijn, die van je houden. Elke keer als ik terugkom bij vrienden uit het dorp of bij mijn ouders op de bank kruip, voel ik me weer helemaal op mijn plek. Een plek van vertrouwdheid, gezelligheid en veiligheid. Ja, een plek waar je gewoon mag ‘zijn’. Dát is waar Kerst, naast de geboorte van Jezus natuurlijk, om gaat: thuiskomen. Bij je familie, bij je vrienden. Door hen heen ervaar ik God. Nu weet ik: thuis is waar liefde is.
Dianne (19) schreef deze column voor BEAM Magazine! Ben jij nog geen lid? Vraag dan snel een gratis proefnummer aan :)
