COLUMN: Lieve Sarah

Lieve Sarah*, De laatste keer dat ik je sprak kon ik er niets aan doen dat ik me verdrietig voelde toen ik je zag.
Je was zo fragiel. Niet dat je ooit veel woog, ook al dacht je van wel. Inmiddels kon ik je botten bijna door je huid zien schemeren. Er waren nauwelijks nog spieren, laat staan kracht, om je lichaam te dragen. De mensen kijken je na wanneer je over straat loopt, wat één van de redenen is dat je het niet zo vaak meer doet. Er worden teveel harde, gemene dingen gezegd. “Dat daar is anorexia, lieverd. Het is een heel gevaarlijke ziekte,” zei een moeder tegen haar dochter. Wijzend naar jou. Jij kromp ineen. Ik werd boos. ‘Dat’ had een naam. Sarah. En Sarah is zo ontzettend veel meer dan haar ziekte.

Sarah is een jonge vrouw. Later wordt ze bekend. Sarah houdt heel erg veel van mensen, in alle soorten en maten. Sarah zingt allerlei liedjes. Daar houdt ze van. Op een dag krijgt ze een vriendje die net zoveel van zingen en de wereld houdt. Dat is Sarah.
Maar de laatste keer zag ik een andere kant van jou. Een Sarah die het allemaal niet meer weet. Bang dat ze niet goed of mooi genoeg is. Een Sarah, die niet meer alleen mag zijn van de dokter, omdat haar hart misschien stopt met slaan omdat haar lijf zo uitgeput is. Als ik jou zo zie, voel ik me hulpeloos. Dan wil ik je bij de schouders pakken en door elkaar schudden. Je vertellen dat God jou wél mooi gemaakt heeft. Dat perfect niet bestaat, en als het wel bestond, dat iedereen het dan was. Jij ook. Dan wil ik met een fakkel naar de reclamecentra lopen die jonge meisjes proberen aan te smeren dat ze nét niet mooi genoeg zijn. Want dat is een smerige leugen.

Lieve Sarah. Ik denk aan je en ik bid dat jij je gevechten gaat winnen. Want jij hebt anorexia, maar ik geloof niet dat de anorexia jou heeft. Als jij de kracht niet meer hebt om in jezelf te geloven, weet dan dat ik dat wel zal doen.

*Sarah is een gefingeerde naam, om vanzelfsprekende redenen. Dat neemt niet weg dat er meerdere mensen zoals Sarah zijn. Als jij ook een beetje Sarah bent, dan is deze column voor jou. Thom Hofstede (20) is student journalistiek. Vroeger wilde hij ridder worden. Nu nog steeds. Hij tovert met plezier een lach op je gezicht, maar zet je ook graag aan het denken. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.