COLUMN: Liefde voor chris­ten­hoo­li­gans op Urk

Toch bleef ik kijken. Ik wilde zien hoe deze refo’s (zo noem ik ze vaak) geconfronteerd zouden worden met hun - naar mijn idee - belachelijke beslissing om hun eigen geloof te verkiezen boven de gezondheid van hun landgenoten. Het was eerlijk gezegd best vermakelijk om deze ‘christelijke hooligans’ hun ding te zien doen. Met capuchons en zonnebrillen op probeerden ze onherkenbaar te blijven. Terwijl mijn huisgenoot stil naar buiten zat te staren, zat ik schaterlachend voor de tv.

De gong klonk opnieuw. Het journaal was voorbij en het werd stil. Een onbehagelijk gevoel bekroop me. Een appje in de BEAM redactie-WhatsAppgroep vulde de stilte. “Hoe ongemakkelijk het ook is: deze mensen zijn onze geloofsgenoten” verscheen als appje op mijn scherm. Ik voelde mij betrapt. Alsof deze collega door God werd gebruikt om mij met de neus op de feiten te drukken. Even later deelde een andere collega de tekst “Dit is een nieuwe opdracht die ik jullie geef: heb elkaar lief. Aan de onderlinge liefde zullen de mensen zien dat jullie mijn leerlingen zijn (Johannes 13: 34-35).”

Daarom begin ik bij deze mijn zoektocht naar liefde voor de ‘christenhooligans’ op Urk. Laat ik beginnen met mijn respect voor het lef dat ze nodig hebben om zich met hun kinderen door een muur van journalisten en cameramensen te wurmen. De overtuiging die daarachter zit moet gigantisch zijn: voor een groot deel onvoorwaardelijke liefde voor God, Jezus én zijn lichaam, de kerk.

Waar ik af en toe twijfel aan mijn geloof, trotseren zij zelfverzekerd de vloekende, kritische en afkeurende journalisten. Met heel mijn hart keur ik hun besluit om op zondagochtend massaal naar de kerk te gaan af, maar ik bewonder de passie waarmee ze hun geloof uiten.

Misschien kan ik daar in de toekomst, als alles hopelijk weer normaal is, nog wat van leren.