COLUMN: Lekker zwart-wit

Amerikaanse politiek is niet saai. Het wordt alleen zo hemeltergend afstompend, op dezelfde manier als de zwarte-pietendiscussie of het vluchtelingenprobleem dat zijn. Er bestaat nauwelijks intelligente gespreksstof op het internet. De beste manier waarop mensen gelijk kunnen krijgen is moddergooien. Er is letterlijk geen manier waarop je dingen goed kan doen.  Zodra je vluchtelingen welkom wilt heten ben je een landverrader. Als je vindt dat grenzen er met een rede zijn, ben je nazistisch. Als je wilt dat zwarte piet verandert heb je een hekel aan kinderen. Als hij hetzelfde blijft, ben je een racist. Wanneer je voor Hillary bent, ben je een mietje. Volgelingen van Trump zijn seksisten. Als christen ben je een conservatieve homofoob, als atheïst ben je een zondaar waar alle moraal weg is. Ik heb als kind een operatie gehad waardoor ik niet met mijn ogen kan rollen, maar als het mogelijk was had ik het toch echt gedaan. De wereld bestaat niet uit zwart óf wit. Zelfs niet in het sinterklaasfeest. Ik ben oprecht beduusd dat internetfora nooit bestaan uit kreten als 'Laten wij de vluchtelingen naar capaciteitbehoefte van ons land steunen!' Of zoiets als: 'Wij wensen dat het algemeen bestuur niet gemanipuleerd wordt door populisme!' Op diezelfde manier lijken in het christendom sommige dingen onbespreekbaar. Seksualiteit. Twijfel. Relaties. Plus nog heel veel meer dingen niet niet zwart of wit zijn, maar ontzettend grijs. Maar boven dat alles vind ik het jammer dat er zo weinig mensen in de wereld zijn die besluiten dat discussie geen wijzende vinger moet zijn, maar een geopende hand. Al moet ik wel toegeven dat ook ik de tijd mis dat Donald nog gewoon een eend was.