COLUMN: ''Koos make-uploos, aangenaam''
Om 8.05 uur komt mijn moeder mijn kamer binnengestormd. Ze trekt de dekens van mijn, vijf seconden geleden nog warme, lijf en zegt paniekerig ‘’Je hebt je verslapen voor school, doe snel je kleren aan, ik breng je wel.’’ Tijd om me nog een beetje te fatsoeneren heb ik niet. Ik pak een klef stuk ontbijtkoek om het vervolgens met moeite naar binnen te proppen in de auto. Even later stap ik als Koos make-uploos het leslokaal binnen.
Hoe het begon
Een natuurlijk gezicht heb ik niet. Mijn huid is grauw en mijn wallen zakken met de jaren meer naar beneden. Ik begon daarom al vroeg met make-up dragen, omdat ik me schaamde voor mijn gezicht. Ik was dat meisje in groep acht met pandaogen, nadat ik mijn moeders oogpotloodje had ontdekt. Ja.. daar ben ik verder ook niet trots op. Mijn eerste foundation, een tubetje van de Hema, kocht ik in klas een. Elke dag bracht ik het chemische goedje, dat veel te oranje was voor mijn huid, aan met mijn klamme handjes. Ik had geen idee hoe make-up werkte, maar ik had liever een mislukt gezicht door make-up dan door mijn eigen genen.
Ochtendroutine
Ik ben een nachtbraker, slapen deed ik op de middelbare school bijna niet (dat verklaart de wallen). Mijn ochtendroutine was daarentegen wel perfect uitgestippeld. Binnen 45 minuten zat ik gepoederd en gecontourd op mijn fiets. Niemand kon zien dat ik de hele nacht YouTube video’s aan het kijken was. Dit ging niet altijd goed, want ik was ook een ster in me verslapen. Soms moest ik met mijn grauwe blotebillengezicht naar school om een middag nablijven te voorkomen. Bezorgde blikken en vragen als ‘’Voel je je wel goed?’’, werden een deel van een ochtendroutine die ik niet zelf had bedacht.
Toch hadden ze telkens weer de ballen gevonden om te vragen waarom ik er zo verrot uitzag
Jongens
Ik heb het nooit als een belediging gezien, ik weet zelf ook wel dat ik er zonder make-up uitzie als een verzopen kat. Toch is het irritant. Vooral jongens zijn goed in opmerkingen maken. Ze zien me dagelijks met make-up en moeten net iets te vaak melden hoe ze ‘’Meisjes zonder make-up mooier vinden.’’ Eigenlijk hebben ze geen recht van praten, maar toch doen ze het. Want als ik dan een keer make-uploos op mijn plek van bestemming arriveer, hebben ze ook nog de ballen om te vragen waarom ik er zo verrot uitzie. Jongens snappen gewoon niet hoe verwarrend dat overkomt.
Acceptatie
Nu, jaren later, stap ik met alle gemak mijn huis uit zonder make-up. Ik heb zo langzamerhand wel geleerd dat de meningen van anderen (vooral jongens) me niet zoveel boeien, alleen die van mezelf. Het maakt niet uit hoe je het doet, al sta je voor de spiegel te verkondigen dat je een hete tijger bent; jezelf elke dag een beetje meer leren accepteren is het fijnste gevoel wat er is. Voor mij gebeurde het geleidelijk, onbewust en naarmate ik ouder werd. Ik word niet warm van mezelf ofzo, maar ik weet zo langzamerhand wel dat ik er mag zijn en dat ik precies ben gemaakt zoals ik hoor te zijn, grauwe huid en al.
Meer columns lezen? TE GEK, dat kan hier!
Geschreven door
Anouk Timmer
