COLUMN – ‘Ineens was daar een voetganger op het zebrapad, paniek, plat op de rem!’

Ook al had ik de basics redelijk snel onder de knie (binnenspiegel, buitenspiegel, dode hoek, netjes schakelen), de paniek won het regelmatig van mijn gezonde verstand. Ineens was daar een voetganger op het zebrapad, paniek, plat op de rem! Help, het parkeren lukte niet. Situatie oplossen? Waarom als je ook wanhopig je handen in de lucht kunt gooien? Mijn ouders besloten te verhuizen naar een dorp 20 kilometer verderop. Ik wilde in de buurt blijven wonen en ging op zoek naar een eigen woning. Die had ik uiteraard niet zo 1, 2, 3 gevonden, dus moest ik mee. Ik zette de rijlessen op pauze. Zodra ik mijn eigen stulpje had, zou ik die lessen wel weer oppakken. Het studentenhuis waar ik terecht kwam, bleek niet te zijn wat ik had verwacht. Op zoek naar een eigen appartement. Een klein jaar verder was dat dan eindelijk zo ver, maar mijn tegenzin won het van mijn motivatie en van uitstel kwam afstel.

Anna, we zijn niet in Engeland he?

Zo stapte ik, na 2,5 jaar enkel op de achterbank of de bijrijdersstoel gezeten te hebben, afgelopen maart eindelijk weer achter het stuur. Met het angstzweet tussen mijn billen. “Anna, we zijn niet in Engeland he?”, aldus mijn rijinstructeur als ik de bocht weer eens te ruim nam. Of “Kop erbij!”, als ik vergat goed om mij heen te kijken. Meer dan eens vroeg ik me af of mijn hersens konden functioneren als ik een stuur vasthield.  Toch was het niet alleen kommer en kwel. “Het gaat veel beter dan 2,5 jaar geleden. Je bent rustiger. Je bent er klaar voor”, complimenteerde hij me op een zonnige woensdagmiddag. Ik grijnsde van oor tot oor. Zie je wel! Ik was dan wel 50 lessen en ontelbaar veel angstige momenten verder, maar dit ging mij lukken. Nog geen vijf minuten later lag de zijspiegel eraf en was de zijkant van de auto flink beschadigd. Botsing: ik ging van de linker rijbaan naar de middelste rijbaan, een bedrijfsbus die op de linkerbaan zat had precies hetzelfde idee.  “Wil je me nooit meer een compliment geven?”, grapte ik geschrokken toen we eenmaal aan de kant van de weg stonden. Toen ik weer op de bijrijdersstoel zat, herhaalde ik een paar keer bijna onhoorbaar ‘sorry’. Hij nam het me, in tegenstelling tot mijzelf, niet kwalijk.  En ik durfde de eerst volgende lessen niet meer van rijstrook te wisselen. Vorige week was het ineens tijd om af te rijden. Vertrouwen had ik er niet in. De les van tevoren zag ik nog steeds zijstraten over het hoofd, reed ik 30 waar ik 50 mocht en vergat ik voor te sorteren (oeps). Ook zette ik de auto scheef in het parkeervak. Wat een grap. Maar goed, wie niet waagt, wie niet wint.  Zenuwachtig en kauwgomkauwend stapte ik samen met de examinator in het volkswagentje waarin ik inmiddels talloze avonturen had beleefd. Overdreven vaak keek ik in de spiegels, quasi-ontspannen praatte ik over koetjes en kalfjes. Ik reed te zacht over een landweggetje, liet twee keer de motor afslaan en het fileparkeren ging niet van een leien dakje (“Rij maar door”, zei ze na enkele verwoede pogingen).  Met knikkende knietjes stapte ik uit de auto. Mee naar binnen, mee naar boven. En tot mijn stomme verbazing feliciteerde ze me. Het kostte me geen bloed, maar wel zweet en tranen. Deze week haal ik mijn rijbewijs op. Ik ben superblij, maar wil iedereen vriendelijk verzoeken mij geen complimenten te geven. Voordat je het weet, gaat het weer mis ;-).