COLUMN: Ik vind mijzelf zo leuk
Geen idee wanneer ik voor het laatst helemaal alleen was. Altijd heb ik mensen om mij heen: bij BEAM m’n collega’s, thuis die-gast-met-wie-ik-getrouwd-ben, onderweg m’n medeweggebruikers en als ik bij vrienden ben, ben ik in hun gezelschap. Helemaal nooit alleen dus.
En om eerlijk te zijn had ik dat voor kort niet in de gaten. Totdat ik een paar weken geleden in m’n uppie naar Spanje vertrok. Voor de eerste keer alleen op een vliegveld, voor de eerste keer alleen in het vliegtuig. Én voor de eerste keer alleen uitzoeken hoe ik van de luchthaven bij m’n hotel zou komen. Een uurtje later plofte ik op m’n gammele hotelbed. En toen pas drong het tot mij door: ik kan doen waar ik zin in heb. Ik hoef niet met vriendinnen de stad in, geen bergwandeling te maken met mijn ouders, niet uit eten te gaan met manlief. Ik kan gewoon doen waar ik zin in heb. Dus trok ik mijn pyjama aan, kroop in m’n gammele hotelbed en sliep het klokje rond. Volg jij het nog? Drie ‘eenzame’ dagen volgden. En ik genoot er van om alles te kunnen doen waar ik zin in had én om geen dingen te hoeven doen waar ik geen zin in had. Egoïstisch? Ik vind van niet. Want terwijl ik boek na boek verslond, realiseerde ik ineens: wat ben ik leuk. Wat is het leuk om met mijzelf een paar dagen op pad te zijn. Dat ik alleen mijzelf heb om beslissingen te nemen. Dus nog een drankje doen of aan die strandwandeling beginnen is geen discussie. Nou ja, hooguit een innerlijke. Maar er was niemand, helemaal niemand die het mij kwalijk nam als ik gewoon mijn hart volgde. Of het de mooiste dagen van mijn leven waren? Nee, want ik heb fantastische dingen gedaan sámen met andere mensen. Mijn bruiloft bijvoorbeeld, of die ene vakantie met toen-nog-vriendlief, of dat ene weekend weg met vriendinnen, of gewoon een bijzonder leuke schooldag. Maar deze vakantie gaat wel in het laatje ‘speciale dagen’. Want wat heb ik er van genoten om alleen te zijn. Helemaal alleen.
