COLUMN: Ik vind mezelf lelijk

Uiterlijk – een door God gekregen vaststaand gegeven – is vrij belangrijk, voor mij. Ik dacht altijd van niet, maar o wee als er een camera opduikt. Dan smeer ik nog even mijn haartjes goed. Gooi ik mijn hoofd ietsje schuin. En probeer ik mijn putjes en bultjes te verbergen. Of erger: ik fotoshop ze achteraf weg.

Ik praat het goed, omdat ik geen vaststaande fysieke eigenschappen verander. Niet mijn neus verklein of mijn lippen vergroot. “Mijn puistjes zijn tijdelijk, dus dan mogen ze op de foto ook weg.” Maar dat is natuurlijk loepzuivere onzin en het verdraaien van de werkelijkheid.

Onzeker

Nu ga ik een reclame namaken, waarin actrice Jennifer Lawrence zwierig en gladgestreken een zwembad induikt. Dat een gemiddelde hark leniger is dan ik, vergeef ik mezelf, maar dat mijn gezicht er vandaag niet net zo egaal uitziet, kan ik geenszins verdragen. Ik smeek om middeltjes die mijn onzekerheden maskeren, die een andere Bas aan de wereld tonen. Mijn vriendin moet lachen en gaat er geenszins in mee: “Niet zo onzeker, joh. Je bent al mooi.”

Ik. Ben. Al. Mooi. Die woorden echoën na als ik – smeerselloos – in de trein naar de filmset zit. Jennifer Lawrence is op haar opnamedag helemaal platgesmeerd en nabewerkt. Ook zij heeft wallen en andere oneffenheden. Helaas hebben de reclamemakers dat niet aan de wereld laten zien. Ze hebben een egaal popje gecreëerd en dat weggezet als de norm van hoe een uiterlijk eruit moet zien, waardoor ik mezelf lelijk vind. Aan mij vandaag de taak om een beetje van de ongepolijste werkelijkheid te laten zien. Tonen hoe ik er echt uitzie. Zonder voor- en nabewerking. Inclusief koortslip en puistjes. De wereld doet het er maar mee.

Dit ben ik. ♥