COLUMN: Ik mag niet klagen, maar ik ga het toch even doen

Ik kijk naar het journaal en probeer te relativeren (klinkt als het begin van een Marco Borsato nummer, maar vooruit), ik heb het zó goed vergeleken met anderen. Waarschijnlijk raakt corona mij het minst van alle Nederlands. En toch gebeurde er afgelopen week het volgende in mijn hoofd - ga er maar even voor zitten - : ‘Ik ben al zo lang thuis, mijn leven is intens saai. Ik heb het saaiste leven van iedereen. Echt zielig dat ik net bij een vriendin zat te eten en meteen weer weg moest vanwege de avondklok. Ik kan net zo goed voor altijd binnenblijven. Mijn leven bestaat uit de vaatwasser uitruimen en wandelen, jemig ik ben echt sneu. Ik zie mijn collega’s en vrienden bijna nooit meer. Misschien is dit wel voor altijd.’

Goed. Heb je een beetje een beeld? Waar ik eerder alles in perspectief kon zien, ben ik voor het eerst écht even klaar met dit alles, met het thuis zitten, het dag in dag uit hetzelfde, het gebrek aan ‘leuke dingen’. Ik ben er niet trots op, maar ik kan echt als een klein kind zitten mokken. En direct na die negatieve stroom aan gedachten schaam ik me ook kapot. Hoe durf ik me zo aan te stellen? Mensen moeten begrafenissen bijwonen via Zoom en ik vind mezelf zielig omdat ik ‘alleen maar wandel’. Ik moet God bedanken dat ik dat nog kán, dat ik een baan en gezonde mensen om me heen heb. En ook dat doe ik, maar het voelt iets minder oprecht dan het stukje gebed waarin ik vraag of alles weer normaal mag worden.

Toch denk ik dat ik mijn eigen gevoel niet hoef te relativeren. Ja, het is goed om me bewust te zijn van andermans leed, maar ik hoef dat van mij daar niet aan te meten. Prima om er even klaar mee te zijn, zo lang ik besef dat het niet het einde van de wereld is. Het is niet uitzichtloos, dus ik wacht geduldig af. En laat mij tot die tijd maar af en toe even mopperen op de bank, ik wandel het er wel weer uit.

Lees ook: Redacteur Marlieke had onverwachts toch corona: “Ik voelde me zo schuldig richting anderen!”