COLUMN: Ik heb niks om aan te trekken
Ik houd van spullen. Schoenen, broeken, flesjes parfum… You name it. I’ve got it. En genoeg. Maar waar is de grens? Ik kan me goed herinneren dat één van mijn middelbare schoolvriendinnen ooit zelfverzekerd verkondigde materialistisch te zijn. Waarom me dat is bijgebleven, weet ik nog wel. Ik vond het not done, terwijl ik het ook begreep. Net als mijn meeste vriendinnen ben ik dol op winkelen. Steevast stellen mijn beste vriendin en ik elkaar voor het stappen de vraag: “Wat doe jij aan?”. Gevolgd door een lichtelijk wanhopig: “Ik heb niks om aan te trekken.” Onzin natuurlijk.
Wat het begrip volgens de Dikke Van Dale betekent? ‘Het uitsluitend streven naar bezit’. Ik krab mezelf achter de oren. Doe ik dat? In een flits trekken mijn shopsessies, marktbezoekjes en online salespeurtochten aan me voorbij. Mijn gedachten houden stil bij mijn laptop: mijn duurste, belangrijkste bezit. Ik denk terug aan een pijnlijk moment. Ik stootte mijn flesje om, het water droop langzaam het toetsenbord in. Een rijstbad verrichte geen wonderen en mijn oogapple-tje moest, voor maar liefst drie weken, naar de ziekenboeg. Vreselijk? Er hadden ergere dingen kunnen gebeuren. Als dit alles was…
Ik moest en zou de jackpot winnen
Hoe kalm ik toen was, zo wild werd ik die ene keer in het casino. Ik moest en zou de jackpot winnen. Door mijn hoofd ging de geheel nieuwe garderobe die ik na die avond op de P.C. Hooftstraat zou kopen. Helaas. Ik speelde quitte en waar ik dankbaar zou moeten zijn voor het niet verliezen van mijn geld (en de wijze les dat dit niet voor herhaling vatbaar was), liep ik verhit en balend het pand uit. En dan was daar die keer dat mijn ex vroeg of ik zag wat er anders was in zijn kamer. Ik keek, en ik keek, en ik keek. Ik had geen flauw idee. Hij had een nieuwe televisie: flinterdun en waarschijnlijk een halve meter langer dan zijn vorige. Die vorige was alleen ook rechthoekig en zwart, wist ik veel. Net als Jezus en zijn discipelen alles achter me laten? Dat zou ik toch echt te moeilijk vinden. Ook al steekt het zo nu en dan de kop op, mijn materialisme valt best mee. Ik probeer me op mijn zwakke momenten te bedenken dat spullen maar spullen zijn en mijn levensgeluk alleen tijdelijk vergroten. Laatst heb ik mijn spijkerbroek laten maken in plaats van hem meteen bij het grof vuil te gooien. En weet je wat ik sinds kort doe als ik op iets ben uitgekeken? Dan geef ik het weg via een Facebookgroep. Heeft niet alleen iemand anders er nog lol van, het geeft ook nog eens een goed gevoel! Tekst: Anna Neeltje de Boer
Geschreven door
Anna Neeltje
