COLUMN: Ik heb mijn littekens lief

Een tijdje geleden schreef ik een stuk over de operatie aan mijn rug. Ik noemde ergens tussen neus en lippen door dat ik daar naast een paar verschrikkelijke woordgrappen – “Wat fijn dat die operatie nu achter de rug is!” – een litteken van 30 centimeter aan heb overgehouden. Maar natuurlijk is dat niet niks. Je wordt kunstmatig in slaap gebracht en zodra je wakker wordt is je hele lichaam veranderd, vanbinnen én vanbuiten.

Eén keer was ik met een groep vrienden, die ik al een lange tijd niet gezien had. Mijn litteken was zichtbaar. De meesten hadden er niet erg veel over te zeggen, maar één jongen maakte overduidelijk wat hij van mijn litteken vond. Zodra hij mijn rug zag begon hij te walgen. Ik weet niet meer precies wat hij zei, maar het kwam erop neer dat hij het lelijk en eng vond, en er niet naar wilde kijken.

Sommige mensen kunnen nou eenmaal niet zo goed tegen littekens. Dat snap ik heel goed, en dat vind ik ook niet erg. Maar, opmerkingen als die van die vriend doen toch wel pijn. Mijn operatie en mijn litteken zijn toch wel dingen die bij mijn leven en mijn lichaam horen.

Vind ik het erg dat sommige mensen littekens lelijk vinden? Nee, dat is nou eenmaal zo. Betekent dat dat ik mijn litteken moet verstoppen? Nee. Het is voor mensen veel makkelijker om even een andere kant op te kijken, dan het voor mij zou zijn om een groot litteken te verstoppen. Op een warme dag, of in een zwembad, wil ik gewoon hetzelfde kunnen dragen als alle andere mensen. Dat doe ik ook. Een litteken, of iets anders opvallends aan je lichaam waar mensen gek op kunnen reageren, ontneemt mij niet mijn recht om me te kleden zoals mensen zonder littekens dat doen. Dat gezegd hebbende, je hoeft natuurlijk niets te doen waar jij je niet comfortabel bij voelt.

Een tijdje geleden in de kerk vertelde de dominee over het verhaal van Thomas. Ze noemde dat zodra Thomas Jezus na Zijn opstanding weer ziet, Jezus hem de littekens in zijn handen en zijn zij laat zien (Johannes 20:24-29). Oftewel: op Jezus’ perfecte, herboren lichaam zijn nog steeds littekens, sporen van Zijn kruisiging aanwezig.

Littekens, hoe je ze dan ook verkregen hebt, zijn een teken dat je ooit pijn hebt gehad. Bij God is die pijn weg, maar niet vergeten. God erkent de pijn waar wij doorheen gaan, en Hij herkent het ook, omdat Hij zelf ook pijn heeft gehad. Daarin leeft Hij met ons mee. 

Ik vind mijn litteken niet lelijk. Het is een mooie rechte lijn, in het midden van mijn rug. Ik zie mijn litteken natuurlijk ook niet elke dag, misschien zou ik er meer moeite mee hebben als het op een meer zichtbare plek zat, waar ik er dagelijks mee geconfronteerd zou worden. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat ik geluk gehad heb met mijn litteken en de plek die het inneemt. Als ik kleding draag die mijn litteken toont voel ik me wel kwetsbaar, maar voor de rest weet ik niet of ik de juiste persoon ben om van te leren hoe je over onzekerheid om een litteken heen komt.

Een outfit waar ik me goed in voel is voor mij het tentoonstellen van mijn ruggengraat wel waard. Misschien kan dat een tip zijn; focus je op iets waar je je wél goed bij voelt, wat dat ook is. Omring jezelf met mensen die je opbouwen, die jou mooi vinden met littekens en al. En onthoud dat God ook zo iemand is die jou helemaal ziet, jouw pijn (h)erkent en jou prachtig mooi vindt.