COLUMN: Ik heb geen zelfbeeld
Het toffe van mijn baan is dat ik regelmatig met jou – de BEAM lezer – kan praten. Vaak krijg ik dan goede tips, waar ik volgens jou over moet schrijven. Ideaal, want dan hoef ik daar niet meer over na te denken. Dat is best makkelijk geld verdienen.
Zo zat ik laatst met een meisje in de bus met de BEAM-reis naar Taizé. Zij keek mij kritisch aan en zei toen, redelijk uit het niets: Waarom lees ik op jullie site nooit wat over zelfbeeld en anorexia? Heel veel jongeren – vooral meisjes, ik ook – hebben daar moeite mee. Dat zou ik erg waarderen. Goed punt, dacht ik. Inderdaad een belangrijk onderwerp. Kunnen we best eens wat meer aandacht aan besteden. En dat is precies wat we deze week ook doen. Bij zelfbeeld moet ik zelf vooral denken aan die periode in mijn leven dat ik geen zelfbeeld had. Dat klinkt dramatischer dan het is. Er waren simpelweg geen spiegels in de buurt. Ook geen ramen trouwens. Of elektriciteit om mijn telefoon op te laden, zodat ik via de ‘selfiecam’ toch nog even snel mijn haar kon checken. Het zat namelijk zo: voor BEAM zat ik een maandje lang in het Afrikaanse land Lesotho om een school te verbouwen en daar waren de voorzieningen dus echt minimaal. Slapen op de vloer in een vervallen schoolgebouw en ‘douchen’ door een emmer water over jezelf heen te gooien. Nergens een plek om jezelf even te bekijken. En dus raakte ik op een gegeven moment mijn zelfbeeld kwijt. Want om een zelfbeeld te hebben, moet je nu eenmaal jezelf kunnen zien. Zoals wijlen Johan Cruijff zou zeggen: Maar da’s logisch.
Dat was voor iedereen – ik was daar samen met vijftien andere Nederlandse jongeren – wel even wennen. Sommige vrouwen (en ik) vonden het maar lastig om geen idee te hebben hoe ze eruit zagen. Maar al snel veranderde onze onrust in heerlijkheid. Iedereen wist, zeker na een lange dag op de bouwplaats: ik ben vies, mijn haar zit lelijk en mijn kop is verbrand. Big deal. Mijn buurvrouw is net zo vies/onverzorgd/verbrand als ik. Iedereen was hetzelfde, iedereen geaccepteerd. Toch bleef die drang om jezelf uit te checken bestaan. Dat was er na amper een maand in ieder geval nog niet uit. Dat bleek wel toen er in Lesotho na een paar weken een grote auto het terrein op reed. Ik keek om mij heen en sloop stiekem naar de kant van de auto waar niemand mij kon zien. Ik zocht de zijspiegel op. Na drie weken stond ik eindelijk weer oog in oog met mezelf. Ik schrok. Mijn zelfbeeld zou nooit meer hetzelfde zijn. Mijn rode baard was geboren.
