COLUMN: Ik haat stappen en ging vannacht op stap
Ik heb een probleem: ik snap het concept ‘op stap gaan’ niet. Als mijn vrienden of huisgenoten me weer eens mee weten te slepen, ben ik na een klein uur door al mijn dansmoves heen en wil ik wel weer naar huis. Maar na een uur lijkt het feest voor de rest altijd pas te beginnen. Hoe hard ik ook denk, ik kan me oprecht geen enkele andere activiteit bedenken die ik met plezier langer dan 2 uur volhoud, behalve slapen. Waarom is een uurtje op stap gaan dan voor watjes en een nacht doorhalen het beste verhaal waarmee je de dag daarna - helemaal kapot - in college kunt opscheppen?
Vannacht was ik op stap met mijn huisgenoten. Dat zijn leuke mensen, dus dan is het echt wel gezellig. Maar toch voel ik me leeg als ik om me heen kijk en mensen zie zoenen, terwijl ze elkaars naam niet weten. Ik zie meiden die hun waarde halen uit hoe jongens naar ze kijken (en andersom net zo hard). Ik zie dat mensen morgen niet meer weten wat ze nu doen. Ik hoor mezelf teksten meeschreeuwen waar ik op geen enkele manier achter sta. Als ik eerlijk ben, blijft er na een avond stappen altijd meer leegte in me achter dan genot.
Toch even proberen of ik het dit keer misschien wel leuk vind
De fontein vol kotsen
Ik hoop dat iedereen op de dansvloer gelukkig is. Dat ze zichzelf niet te serieus nemen als ze verleidelijk met hun heupen staan te draaien. Dat dit avondje stappen niet het beste moment is van hun week. Dat ze beseffen dat het leven dat God geeft, zoveel meer is dan jezelf zo sexy mogelijk zien te verkopen op de dansvloer. Ik hoop dat het meisje dat buiten zat over te geven in de fontein toen ik naar huis fietste, weet dat ze voor zoveel meer gemaakt is dan dit. Dat God van haar houdt, al kotst ze die hele fontein vol.
Dat is ook gelijk een reminder aan mezelf: Jezus houdt net zoveel van alle aangeschoten, kotsende en tongende mensen als dat hij van mij houdt. Stappen is niet mijn ding, maar deze mensen zouden wel mijn ding moeten zijn. Best lastig, want ik vind mezelf al snel een beter mens dan de feestende massa, aangezien ik me aan de christelijke ‘regeltjes’ houd. Maar toen ik vannacht eindelijk in bed lag, bedacht ik me: Ik hing vannacht niet kotsend boven een fontein, maar ik was ook niet de hand op haar schouder. Ik was een wijzende vinger, niet echt liefdevol. Leerpuntje voor de volgende keer.
En trouwens, hoe vet is het dat God zelfs op stap met je mee wil gaan? Veel plezier dit weekend op de bank (heerlijk, doe ik ook) of in de stad (spread the love!)
Geschreven door
Wilke
